Eluterius

"Kom, doe jullie jas aan" zegt Ma tegen Anthony en Patricia. "Waarom?", vraagt Anthony. "We gaan onze pa terughalen, die zal het wel aangenaam vinden als jullie er bij zijn" antwoordt Ma.
"Ik heb geen tijd" zegt Anthony, en hij pakt de GameBoy en gaat in de zetel zitten. Ma kijkt naar Patricia.
"Ik heb ook geeen tijd" probeert ze, en ze zet de PC aan. "Godverdoeme gij gaat mee, stomme trut !" schreeuwt Ma, en ze zet de PC weer uit. In dezelfde beweging geeft ze haar dochter een flinke oorvijg. "Wa denkt gij wel nie !?" voegt ze er nog aan toe.

Met een trillende onderlip pakt Patricia haar jas van de kapstok en doet 'm aan. "Als dat hier zo zit, dan loop ik hier weg... samen met Kenny." snikt ze. "Watte? Met wie?", vaart Ma uit. "Kenny? Is't Kenny dat je zei, onnozel kieken? Zijt ge al vergeten dat die vuile smeerlap onze poa in't gevang heeft doen belanden?" "Da's niet waar", snottert Patricia. " 't Was Kenny z'n fout niet dat er just ne politieagent stond op te zien hoe pa 'm probeerde te omver rijden."

"'t Is al gelijk, ik wil niet niet meer van dat krapuul horen, hebt ge mij verstaan? Daarbij, pa had groot gelijk toen hij die aap omver reed... hij had maar niet moeten..." Ze kan haar zin niet afmaken, want er komt iemand tussenbeide... "GODVERDOEMEEUUHHHHHHH !!!!" schreeuwt Anthony de buurt bijeen. "Stom klotespel !!" Hij drinkt eens van z'n blikje Likwid Powa en speelt verder. "Kom we zijn weg" zegt Ma.

Ze stappen in hun auto en rijden weg. Patricia doodt de tijd door wat te sms'en... Op een keer schiet Ma uit haar sloffen: "Seg stop eens met da ellendig getik op die gsm, dat is om zot van te worden!"
Dat de autoradio onmenselijk luid staat, dat is uiteraard niét vervelend...

Ze rijden enkele minuten verder, en in de verte doemt de gevangenis op. Ma parkeert de auto en pakt de nodige papieren. Ze haalt er eerst de andere papieren af, die door chocoladevlekken eraan vastplakken. Aan de ingang geeft ze de papieren af aan de portier.

"Ah ge komt Eddy halen.... goeie zaak" zegt hij. Ma en Patricia zetten zich neer in de receptie en wachten op Pa. Plots gaat de deur open en komt Pa binnen, geflankeerd door 2 cipiers. "Eddychouke !!" roept Ma en ze vliegt recht en omhelst hem. Ze kust hem onophoudelijk. "Ja, 't is al goed," zegt Pa, "zijn we weg ?"

Ze gaan naar buiten, stappen in de auto en rijden huiswaarts. Als ze bijna thuis zijn en café Het Vale Gordijn passeren, zegt pa: "Stop, zet me hier maar af, ik kom subiet wel te voet." "Ja maar," klaagt Ma. "Gij zij nog maar juistt..." Pa onderbreekt haar: "Flor, begin niet te zagen eh meiske, ik heb mijn maten al 4 maanden niet meer gezien, ik heb heel wat bij te zeveren. Tot straks."
"Als die vier maanden niet aan u gedacht hebben, dan zijn dat geen maten" antwoordt Ma.

Pa heeft er geen antwoord op maar stapt uit. Met een klap gooit hij het portier dicht en gaat het cafe binnen.

Het is drie uren later als de rest van de familie aan tafel zit, en Pa binnen komt gestrompeld. Wanneer Knuffke, de hond hem ziet, begint deze te grommen en luid te blaffen. "Aaargh godverdoeme, leeft dat mormel ok nog," mompelt Pa. Knuffke wordt echter blij en kwispelt. Pa's stemming slaat om en hij knuffelt en streelt de hond. Deze piept van blijdschap.

Ma schept een pollepel soep uit in een bord. Pa gaat zitten, kijkt even bedenkelijk naar de soep, zucht en begint te lepelen. Hij eet duidelijk met lange tanden. Als hij even opkijkt, ziet hij dat Patricia hem in de gaten heeft, ze heeft een glimlach op het gezicht, want ze is natuurlijk blij dat Pa terug is. Even komt de zin "Wat is 't? Heb ik iets van jou aan?" in hem op, maar hij slikt het in.

Ondertussen heeft iedereen zijn soep op en deelt Ma het vlees en de patatten uit. Ze laat de patatten heerlijk zwemmen in de saus van het vlees. Als iedereen gedaan heeft met eten, begint Patricia gewoontegetrouw de tafel af te ruimen, maar Pa zegt: "Laat maar, meisje, ik zal dat wel doen met Ma. Ga maar wat hobby'en."

Patricia glimlacht en gaat aan de PC zitten. Pa kan niet geloven dat zijn dochter nog steeds geen andere hobby heeft, maar laat het voor deze ene keer niet merken. "En Anthony, hoe is 't met jou ?" vraagt hij aan zijn zoon. "Oh goed eh," antwoordt deze, "nog altijd bezig met brommerkes tunen enzo, en met da geld wat ik daarmee verdien ga ik op stap" "Ah da's goed," zegt Pa. "Gij zij goed bezig". "En hebt gee nog geen lief gevonden?" vraagt Pa. Anthony vindt dit duidelijk een vervelende vraag, maar net als hij wil antwoorden rinkelt zijn gsm. Het gesprek duurt geen halve minuut, en Anthony sluit af met "Ja oké, tot subiet".

Hij staat op en doet zijn jas aan. "Da was Davy, die weet nog ergens 'n ferme wallaroo staan" zegt Anthony. "Tot straks eh!" zegt hij nog, en gaat naar buiten. Pa zucht en zegt gemoedelijk "Aahh, we zijn weer thuis"