Eluterius

Het viertal stapt uit de wagen en gaat samen naar binnen.
"Waarom wou je eigenlijk hier weg Ma?" vraagt Jos.
"Er ligt nog 'n jong meiske op m'n kamer, die CONSTANT bezoek heeft, die mensen wille de godganse dag den televisie op hebben staan..." gromt Ma.
"Jamaar, dat hebt gij zelf ook!" merkt Jos op.
"Ja, mor toch niet de hele dag TRT en POLSKI TELEVIS en TRP en van die dingen!" antwoordt Ma.

Ondertussen arriveren ze op Ma's kamer, waar er inderdaad een jong meisje in het andere bed ligt, en de TV staat inderdaad aan. Het lijkt wel de Aziatische MTV waar ze nu naar aan't kijken zijn. Hoewel het bezoekuur al lang voorbij is, zit nog de hele kamer vol volk. Een oude man met een dikke grijze snor is een sigaar aan't roken, en een minder oude vrouw heeft ondertussen plaatsgenomen in Ma's bed. Ze snurkt alsof ze nog een gans amazonewoud moet omploegen vóór dageraad.
"Seg ouwe doos, ga eens uit dat bed!" roept Pa kwaad. Hij geeft de vrouw de kans niet eens om daadwerkelijk uit bed te komen, want voordat ze doorheeft wat er aan de hand is, ligt ze al op de grond. Verongelijkt krabbelt ze recht en mankt naar de deur. Ze mompelt iets tegen de anderen, die ook opstaan en vertrekken.

Ma gaat terug in bed liggen, en ze ligt er nog niet goed in of zuster Marie-Claire komt de kamer binnen. "Wel mevrouw Kneuters, waar waart gij?" zegt ze streng terwijl ze nors haar armen overelkaar slaat.
"Ik wil hier niet zijn he. Dat ambetante oostblokmadammeke zit hier d'n ganse tijd naar diejen televies te kijken. Ik kan ook thuis in mijn bed gaan liggen!" antwoordt Florentine verontwaardigd.
"Je mag ten eerste wat respect tonen voor andere culturen en nationaliteiten, mevrouw Kneuters. Dat gescheld hoeft niet."
"En waarom moet ik dan per se in bed blijven liggen?", vraagt Ma.
"We hebben u toch verteld dat het noodzakelijk is om in 't hospitaal te blijven na uwen laparoscopische verwijdering van uwen extra-uteriene graviditeit!"
"Laropastische verwijdering van en extra-uiergrafittiteit? Wat is dat?" vraagt Anthony, waarop de zuster zegt dat ma een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heeft gehad, die ze hebben moeten aborteren.
Verwarring alom. Was Ma dan toch zwanger? Op haar leeftijd nog? En was het dan fout gelopen?
Pa wordt zenuwachtig. Hij snapt er niks van. Hij heeft tranen in de ogen.
"Kalm aan, meneer! Buitenbaarmoederlijk wil zeggen dat de foetus nie in de uterus zat maar in de eileider waardoor een uterusextirpatie de enige oplossing was vanwege gecompliceerde uterusmyomatosusitis."
"Praat goddoeme eens Vlaams, ik versta niks van wat gij allemaal brazelt!" tiert pa verder, waarop Jos hem uitlegt dat ze bij ma de baarmoeder hebben weggehaald. Uit voorzorg.

"Seg Jos, hoe weet gij dat allemaal? Ge klinkt juist als 'ne proffesseur!" zegt Anthony. "Ochja, dat heb ik ooit eens gehoord" Zegt Jos simpel, zonder er meer woorden aan toe te voegen, en hij gaat op 'n stoel zitten.
"AAAAAUUUUWWWW!!!" roept hij plots, terwijl hij rechtvliegt en z'n rechterhand over het onderste gedeelte van z'n rug wrijft.
Hij trekt z'n trui op, en vraagt aan Ma: "Wat is dàt hier?!"
Net boven Jos z'n broekrand zit een enorme knobbel van onbekende oorsprong. Marie-Claire, de zuster kijkt er eens naar.
"Da's een cyste!" zegt ze.
"Een kist? Een kist watte!?" roept Jos verontwaardigd.
"Een kyste, da's een goedaardig gezwelletje" antwoordt Marie-Claire.
"Goedaardig gezwel, goedaardig gezwel, zo goed vind ik da niet!" roept Jos, "het enige goedaardige gezwel wat er bestaat is wanneer ik 'n stijve krijg, dat zwelt aardig en dat is goed!"
"Ga morgen maar eens naar uwe dokter, die zal er eens goed naar kijken, maar dan scheert ge best die haren allemaal weg" adviseert de zuster.

"Gaat maar naar huis he jongens, ge hoeft nie allemaal hier te blijven" zegt Ma opeens, en Jos, Anthony en Pa trekken hun jassen aan om te vertrekken.
"Eddy, gij niet he! Ge gaat mij toch niet alleen hier laten" Nog steeds over zijn toeren over de buitenbaarmoederlijke zwangerschap vloekt hij terug. "Lult maar wat met diejen Olga daar! 't Is goed geweest, ik ga een pint pakken!" en als een van de eersten verlaat hij de kamer richting de parkeerplaats.
"Eddy....?" zegt Ma weer.
"Ja wat is 't!?" roept Pa terug.

Ma's ogen staan helemaal niet meer haaks, ze ademt raar en kijkt Eddy glazig aan, en ze zegt: "Electriciteit is maar beweging van wat electronen of van piepkleine massas. Die zijn volledig vol met hier een daar misschien een lege ruimte in, niets meer, niets minder en bv. een radiosignaal is ook zoiets. Daarom zal bv. de laptop of het notebook van de toekomst zijn oplaadbare batterij constant opladen met electriciteit die van uit de lucht komt. Maar mag men in verband met dit feit of deze realiteit wel realistisch of feitelijk denken? Het team moet diverse zaken oplossen. Dit kan zijn een moord, maar bijvoorbeeld ook een verkrachting of brandstichting en zelfs een boek te laat terugbrengen naar de bibliotheek van Barcelona is ontworpen door Guggo. En kan luminol nog wel de aanwezigheid van bloedresten aantonen? De Talpa Europeana is de Europese tuinmogoggol. Er staan 10 bolletjes in het logo van Talpa, wat TV-10 was of is, en het stichtend brein is ook een Mol, de gemeente uit de Antwerpse kempen. "

Eddy weet niet wat hij hoort.
"Maar wa zegde gij nu allemaal? Wa is da voor brol wa gij uitkraamt?" vraagt hij.

Ma knippert met haar ogen, ademt eens diep, en zegt: "Jimmy Bo Korn. Op de planeet waar ik vandaan kom is iedereen al op de hoogte van het feit dat moordenaars magiërs waren omdat je niet niets bent als mens en ze daar niets van maakten net zoals de magie wanneer je een tafel niets ziet worden want die is ook niet niets. En 1 van die magiërs kon dan een almachtige zijn. Daar hielden we constant rekening mee. En dus ook constant met het feit dat alles constant mogelijk is. En dan wisten wij ook in onze zegeningen dat deze realiteit niet chaotisch genoeg was om te kunnen zeggen dat het feit dat alles constant mogelijk is afkomstig is van dood dom toeval. Ik zal je planeet zeker ééns bezoeken JBK. Dan zal ik of anderen van mijn planeet je daar zeer welkom heten, c1int Easterwood"

Eddy verwacht dat Ma elk moment haar hoofd 180° gaat draaien, zoals Linda Blair deed in The Exorcist, maar dit gebeurt niet.
"Ze kan niet zo goed tegen de medicatie" zegt Marie-Claire, de zuster.

"Dag moeke!" zegt Jos verward, evenals Anthony en zij gaan naar de parkeerplaats.
Op de parkeerplaats aangekomen zien ze nog net hoe een takelwagen hun Escort aan het optakelen is en ze rennen eropaf.

"HELA HELA, WA' S DA NU!" brult pa.

De dienstdoende agent ter plekke zegt dat de wagen verkeerd geparkeerd stond, en dat hij daarom weggesleept wordt.
"Maar we zijn er toch nu, ge kunt hem gerust laten staan, we zijn gelijk weer weg..." probeert Anthony de agent nog over te halen, maar hij is onverbiddelijk.
"Luister eens goed meneer, als ge uw wagen voor de uitrit van de calamiteitsvoertuigen parkeert, dan kunnen wij dat niet gedogen." zegt de diender, waarop Eddy replikeert: "Luistert gij maar eens manneke, mijn vrouwke heeft net een buitenechtelijke zwangere vleesboom gehad, die nog aan de een of andere itis leed, dus wij hadden haast! We hadden genen tijd om naar die stomme bordjes te kijken!"
De agent kijkt verbaasd door de woordenwaterval van Eddy, maar beseft dat het geen nut heeft om in discussie te gaan, en zegt hen dat de wagen hoe dan ook naar het depot gesleept wordt, alwaar zij hem tegen betaling van de boete van 300 euro weer kunnen ophalen. Terwijl hij de daarop volgende tirade van Eddy negeert wordt de auto helemaal de trailer opgetakeld waarna ze vertrekken richting het depot.

Anthony, Jos en Eddy vervolgen hun weg te voet naar huis. Terwijl Eddy binnensmonds aan het vloeken en tieren is, zijn Anthony en Jos aan het brainstormen hoe ze hun wagen terug kunnen krijgen.
"Er zit niets anders op he, we moeten ergens 300 euro vandaan zien te halen." zegt Anthony teleurgesteld, beseffende dat dat een zo goed als onmogelijke taak is.
Na 'n uurtje stappen komen ze thuis. Pa en Anthony gaan aan de keukentafel zitten, brainstormen over het vergaren van 300 euro. Jos heeft zijn gedachten evenwel niet meer van die parasiet op z'n rug kunnen zetten, en besluit werk te maken van het verwijderen van het rughaar.
"Hoe ga ik da nu 't beste doen...." mompelt hij, terwijl hij door de hall ijsbeert.
Een scheermesje vindt hij te gevaarlijk, omdat hij niet kan zien wat hij doet. Inmiddels is hij de trap op gegaan en passeert hij Patricia's kamer.
Patricia is niet thuis natuurlijk, ze zal wel ergens met haar Kenny naartoe zijn gegaan, dus kan Jos net zo goed even op haar kamer gaan rondsnuffelen. Hij opent alle kastjes en laden, leest enkele brieven die op een tafeltje liggen en gaat terug de kamer uit.
Maar wat staat daar achter de deur? Een grote doos vol stickers! Jos weet nog, dat hij voor zijn vlucht, 11 jaar geleden, regelmatig stickers mee naar huis bracht omdat Patricia die verzamelde.

Het is een enorme verzameling geworden. Helemaal vanboven ligt een grote ronde sticker, zo'n model uit de jaren 80, toen de atoomenergie op verzet stuitte van de groengezinde mensen. Zo eentje met de ruige slogan 'Atoomenergie? Nee, Bedankt!' er op. En 'n rood lachend zonnetje.
Jos krijgt daar 'n idee! Hij gooit zijn trui uit, pakt de sticker en peulkt er het achtervel af. De sticker plakt hij op zijn onderrug, en met de tanden op mekaar haalt hem er in één ruk weer af. Zijn rughaar is volledig verdwenen!

"Vwalla!" zegt hij voldaan.
Hij gaat terug naar beneden, en neemt plaats aan de keukentafel.
"We hebben 'n goei manier gevonden he, om aan da geld te komen!" zegt Anthony trots. "Als we nu eens......"