Eluterius

"Eeeeej, da stuur zit der nie in" merkt Kenny op.
Jos, die wel van auto's op de hoogte is, zucht en zegt: "Da's normaal, bij Caterhams kunt ge het stuur eruit halen om gemakkelijker in- en uit te stappen. Ik denk da ze't stuur in het koffer gelegd hebben." Patricia wacht geen moment en stapt naar de achterkant van de auto. Ze opent het kofferdeksel, maar nee, er ligt geen stuur in het koffer.

"Shit, wa nu" zegt ze.
"Der staat toch 'n telefoonnummer op de motorkap?" zegt Pa.
"Ahja" zegt Patricia. Ze pakt Kenny's gsm en vormt het nummer dat op de motorkap vermeld staat. Na 'n dikke minuut komt ze terecht ergens in de buurt van Brussel. Ze legt het probleem uit, en er wordt haar verteld dat het stuur normaliter onderweg is, ze hebben het niet meegeleverd omwille van beveiliging tegen diefstal...
Daar kan ze wel inkomen. Ze gaat terug naar binnen, want als ze het goed gehoord heeft maakte de computer het bekende chatgeluidje. Ondertussen hebben Jos en Anthony een idee gekregen: ze gaan Kenny eens goed beetnemen!

"Kenny, komtis!" zegt Jos. Als een circusaapje dat zonder morren zijn bevelen opvolgt, komt Kenny naar de twee broers toe gestapt.
"Ge weet da misschien nie, maar auto's zoals uw Caterhammeke moeten altijd extra olie krijgen. Vooral voor de achterlichten!"
Kenny knikt alsof hij het helemaal begrijpt.
"Gij moet eens efkes wa remlichtvloeistof gaan halen bij MultiCar" draagt Anthony hem op.Kenny is onmiddellijk bereid, voor Patricia's geluk doet hij namelijk alles, de sukkel.
"Ge moogt mijne fiets pakken!" zegt Anthony. Zo gezegd zo gedaan, Kenny springt op Anthony's krakkemikkige fiets en rijdt richting MultiCar. Kenny laat zichzelf niet toe om te vragen hoeveel remlichtvloeistof er gehaald moet worden. Nee, hij doet liever alsof hij àlles van auto's kent! Daar aangekomen spreekt hij de eerste de beste persoon aan, maar dit blijkt een klant te zijn, dus daar wordt hij al niet wijzer van. Eindelijk ziet hij iemand in een overall.

Hij vraagt hem: "Ik moet een kanneke remlichtvloeistof hebben!" De uitbater van het garagebedrijf gaat onmiddellijk strike van het lachen.
"Wat is't?" vraagt Kenny.
"Joenge, remlichtvloeistof, wa IS da!" zegt de man. Kenny begint héél langzaam door te hebben dat ze hem weer in het ootje genomen hebben. Hij wordt namelijk vierkant uitgelachen. Of in Kenny's geval, rechthoekig, Kenny is nl 1 meter 89 groot. Met het schaamrood op de kaken stapt Kenny terug naar buiten, en neemt het sleuteltje van het fietsslot uit z'n broekzak. Althans, hij WIL het sleuteltje pakken, maar het is onvindbaar! Kenny vindt wel 'n gat in zijn broekzak, en dat is dan ook het enige wat er in zit. En hij weet onmiddellijk dat dit gat ontstaan is doordat hij nogal dikwijls aan z'n ballen zit te dabben, maar dan 'gecamoufleerd' via zijn broekzak.
Het feit dat zijn broekzak leeg is, betekent ook dat zijn Labello-stick ergens onderweg verloren moet zijn gegaan. Arme Kenny!
"Dan maar te voet terug..." denkt hij in zichzelf. Hij pakt de fiets op bij zadel en stuur en wandelt terug naar de Kneuters-residentie. Al gauw heeft hij door dat dit geen comfortabele situatie is, en hij besluit dan maar om de fiets op de schouder te nemen. Staat ook nog stoer! Daar gaat hij dan. Eigenlijk is hij al een beetje vergeten dat ze hem weer hebben beetgenomen en hij stapt lustig verder. Maar dan komt de irritatie in zijn kruisstreek weer opzetten, Hij hoopt dat het vanzelf over gaat, maar dit is niet het geval! Dat wordt dus weer krabben! Terwijl hij verder wandelt schuift hij zijn linkerhand in zijn broekzak en zoekt met zijn vinger naar het gat, waarna het dabben begint.

"Toch een goeie manier" denkt hij, genietend van het dabben. Hij dabt lustig verder en sluit de ogen van genot. Daardoor ziet hij niet dat hij een lantaarnpaal nadert, (en de paal merkt al evenmin iets uiteraard). Een onzachte botsing kan niet uitblijven. En ja hoor, daar knalt Kenny tegen de lantaarnpaal! En omdat hij met de ene hand de fiets draagt en met de andere hand zijn scrotum aan't polijsten is, kan hij zijn val niet opvangen, en klettert hij tegen de wereld, na eerst 3x rond de paal te zijn getoerd. En terwijl hij rechtkrabbelt, passeert er een auto. In de auto zit de kerel van MultiCar, die hem daarnet nog heeft uitgelachen. Ook nu lacht de man luid! Wat 'n afgang! Kenny staat op en bekijkt de schade... die lijkt wel mee te vallen, zijn kleren zijn ongehavend gebleven en een snelle check-up van zijn kostbaar gezicht met behulp van het spiegeltje dat hij altijd in zijn achterzak heeft zitten, stelt hem ook al gerust. Gelukkig maar, want overmorgen heeft hij immers weer een fotosessie om geitenwollen sokken te promoten. Kenny besluit verder te wandelen, en na enkele minuutjes arriveert hij bij de Kneutersen. Patricia staat hem buiten al op te wachten.

"Waar waarde gij?!?" vraagt ze nors.
"Ik was efkes naar de MultiCar voor achterlichtvloeistof, maar da bestaat precies nie!" verdedigt Kenny zich.
"Joeng! Loemp kalf! Leert gij dan NOOIT van uw stoemmiteiten?!?" blaft Patricia haar vriend af.
Jos, Anthony, Pa en Ma liggen in een deuk van het lachen.
"Wa heeft Patries toch ne achterlijke vrijer!" proest Ma.

's Anderendaags maken Anthony en Jos zich klaar om naar hun werk te vertrekken. Jos pakt altijd graag iets om te snoepen mee, en kijkt eens in de kast. Daar, onderaan, ligt een doosje met ronde koeken er in. Hij neemt er twee uit en stopt ze in zijn tas. "Die ga ik om 10 en om 2 uur opeten..." belooft hij zichzelf. Wanneer ze arriveren op het werk, zit er een kleurling op een stoel in de kleedkamer. Hij kijkt een beetje onwennig om zich heen. Jos, die altijd voor de zwakkere opkomt, vraagt hem wat hij komt doen.

"Ik kom ier werken" zegt de negroïde man.
"Ah, en hoe heet gij?" vraagt Jos.
"Jean-Claude. Jean-Claude Mbosi"
Een paar kastjes verder beginnen Tommie en zijn twee onnozele vrienden te giechelen. Jos, Anthony en Jean-Claude doen snel hun werkkledij aan en begeven zich naar hun werkplek.
"Gij moogt mij helpen vandaag" zegt Jos.
"Ah merci, merci!" antwoordt Jean-Claude. Anthony is ondertussen al aan 't werk, terwijl Jos en zijn nieuwe collega richting magazijn wandelen. Onderweg komen ze Patrick tegen.
"Ah, ge zijt al terecht zie ik" zegt hij, terwijl hij zoals steeds in zijn bilnaad aan't wroeten is. "Ik ben Patrick, ik ben zo'n beetje de baas hier" zegt hij glimlachend, en hij wil Jean-Claude een hand wil geven. Jean-Claude kijkt bedenkelijk, wetende wat Patrick daarnet met z'n hand aan het doen was, en zegt dan maar gewoon: "Goeiemorgen. Jean-Claude", en geeft veiligheidshalve geen hand.

"Euh, Jos, gij houdt 'm een beetje bezig vandaag?" vraagt Patrick.
"Jao, geen probleem" antwoordt Jos.
En terwijl ze verder gaan, staan aan de andere kant van de hall de kinderen Tommie, Ludo en Frankie te lachen.
"Ge moet daar nie op letten, da zijn kinderen" sust Jos. En wanneer ze hun rug gedraaid hebben, begint het drietal te zingen: Mbosi, Mbosi, Mbosi rooie róóóóóóóóóózeeuuuuhhh! Mbosi, Mbosi, HEY HEY HEY!", ook wel bekend van ene Alex. En lól dat ze hebben!
Bijzonder kinderachtig, maar van Tommie en zijn groupies moeten we niet veel andere ideeën verwachten...

Jos en zijn nieuwe collega gaan aan't werk, het klikt wel tussen die twee.
Enkele uurtjes later is het tijd voor een koffietje en een koekje. Jos zet zich neer en opent zijn tas. Jean-Claude staat een beetje onwennig rond te draaien. De arme sukkelaar heeft geen boterhammen meegebracht. Vergeten!
"Lust ge ne koek?" vraagt Jos. Jean-Claude knikt en neemt de koek aan die Jos hem toereikt. Hij bijt er gretig in en eet 'm in een handomdraai op. Jos is ietsje trager met eten, hij geniet er dan ook ten volle van. Alleen, dat koekje, daar scheelt iets mee. Die geur, die vorm, die smaak... Maar erg is dat niet. Wanneer ze enkele minuten later terug aan't werk gaan, voelt Jean-Claude zich duidelijk niet goed. Hij kijkt een beetje dof uit z'n ogen en wrijft steeds over zijn buik. Het begint Jos meer en meer te dagen dat die koekjes niet voor personen bestemd waren, maar voor Knuffke. Plots begint Jean-Claude te kokhalzen, en rent naar de toiletten. Jos gaat hem achterna, voor het geval er iets ernstigs gebeurt, en wanneer hij de toiletten binnen komt staat Jean-Claude al voorover gebogen over de wasbak 'op Barbara te roepen'.

"Ik voel me nie zo goe" zegt hij, de druppels braaksel aan z'n mouw afvegend. Alsof Jos dat nog niet wist!
"Jean-Claude, ga naar huis. Laat de dokter komen" adviseert Jos. Bibberend en totaal van z'n melk doet Jean-Claude zijn jas terug aan en zwalpt richting uitgang. Jos heeft duidelijk minder last van het verkeerde voedsel en vervolledigt zijn werkdag. De rest van de week komt Jean-Claude niet meer opdagen...

Het is vrijdagavond. De Caterham staat nu al 5 dagen stuurloos op de inrit, en straks komen ze hem terug halen. Patricia en Kenny hebben er geen plezier van gehad, want omwille van beveiliging tegen diefstal hadden de verhuurders het stuur eruit gehaald. Ze waren het wel vergeten mee te geven. En straks komen ze de Caterham weer ophalen. En ja hoor, een uurtje later stopt de vrachtwagen weer voor de deur, die de roadster oplaadt en ermee wegrijdt. Patricia begint zoals steeds te mokken.

"Seg Eddy, dieje brief die da der voor u gekomen is vandaag, wa was da?" vraagt Ma. "Brief?! Brief!!? Wa brief!?" vraagt Pa. Hij staat op uit zijn luie zetel en kijkt in het postbakje. Er ligt inderdaad een brief in, en het is er zo eentje met een venstertje in de enveloppe. Deze brieven voorspellen meestal niet veel goeds! Pa opent de brief en begint te vloeken.

"Waddis?" vraagt Ma.
"Die onnozelaars van de sociale dienst komen volgende week maandag hier inspecteren!"