Eluterius

Wanneer hij beneden komt ziet hij dat Ma bezig is met kerstversiering. Ze heeft haar uiterste best gedaan. Zelfs buiten hangen er “dingen” in de den. Op internet, of op TV heeft ze ergens de spreuk “Let It Snow” gezien, die heeft ze op de ramen geschreven, met een soort sneeuwspuitbus. Maar helaas, helaas... Ze heeft de lettergrootte niet goed uitgemeten en bijgevolg staan sommige letters te dicht bij elkaar. In plaats van Let It Snow staat er Le Tits Now. Ze is zo fier op zichzelf...
“Zou ik er iets van zeggen?” vraagt Anthony zich af.

Ma staat te balanceren op een trapladdertje en gaat volledig op in het ophangen, wegnemen en opnieuw ophangen van allerlei kerstprul.
“Ha Anthony” zegt Ma, “gij komt als geroepen!”

Anthony heeft eigenlijk weinig zin om te helpen, hij stond klaar om met Erich op stap te gaan en deze keer eens goed te gaan zuipen! Sinds kort heeft hij het voorbeeld van zijn pa gevolgd en heeft hij van De Krommen Toog zijn stamcafé gemaakt. De eigenaar van het café heeft onlangs geïnvesteerd in een biljart en een tafelvoetbalspel. En een muziekinstallatie. Een goeie zet want de plaatselijke jeugd heeft er zijn weg naartoe gevonden.

“Kan onze Jos niet helpen?”
“Jos en Silla zijn hout aan 't zagen, voor de stoof. Helpt gij mij maar.”
Buiten klinkt er inderdaad het geluid van een elektrische zaag.

Anthony zucht en vraagt: “Uuueeehhh... UUUuuuuuueehh... wat moet ik noooouuuu doennnn!?” – een stukje uit een kinderhoorspel waarvan niemand nog de herkomst kent, maar wat een standaard uitdrukking is geworden ten huize Kneuters. Wanneer er iemand om hulp vraagt wordt dit bijna iedere keer ten gehore gebracht.

“Gaat gij eens efkes de lijmtang pakken. In de keuken”
“In de keuken?”
“Ja, in de koelkast.”
Meestal liggen zo'n dingen helemaal niet in koelkasten, maar bij deze familie kan je je aan àlles verwachten.
Anthony gaat naar de keuken, neemt de lijmtang uit de koelkast en gaat ermee terug naar Ma. Wat ze in grotsnaam met een lijmtang wil doen is niet duidelijk.

Net wanneer Anthony uitleg wil vragen, komt Jos binnen. Hij kijkt nors en hij zucht. Anthony vraagt wat er scheelt.
Met een diepe frons in zijn voorhoofd zegt Jos: "mijn zaag is bot aan 't worden."
Ma antwoordt: "wat heeft ze dan gezegd?"
"Wie?"
"Silla"
"Huh, hoezo?"
"Euhhmmmmmmmm... Ah uw zaagblad is bot aan 't worden bedoelt ge, ik dacht al dat Silla..."
Verder komt Ma niet, want van buiten komt weer het geluid van een zaag, die inderdaad erg bot klinkt.

“KNÁÁÁÁÁÁÁÁÁRRRrrrrrrrrttttt...”
“KNÁÁÁÁOEWRÁÁÁÁÁRRRrrrrrrrrttttttttrrrrrttttt...”

Zou Silla toch nog aan 't proberen zijn om de laatste stukken hout klein te zagen?
Jos gaat aan het venster staan en kijkt naar buiten en ziet dat Silla met één hand op de tafelzaag leunt en met de andere over haar buik wrijft. Zonder dat de zaag draait hoort men weer een duidelijk “BRÁÁÁÁPPP!!” Silla recht de rug en wrijft nog een keer over haar buik en slaakt een zucht.
“Wat 'n aparte vaardigheid heeft ze toch...” bemerkt Pa, die ondertussen ook in de woonkamer is gekomen.
“Ja, je kan haar misschien eens inschrijven voor Belgium's Got Talent, hahahaha!!”

Deze uitspraak inspireert Jos om de TV aan te zetten en zich in de zetel neer te ploffen. Behalve de kerstfilms die men nog maar 12× herhaald heeft, is er weinig soeps op. Jos zapt en zapt, en houdt even halt bij een of ander jaaroverzicht. Men begint net aan de rubriek “sport”. Uiteraard komt voetbal ter sprake, maar ook curling, darts en wielrennen. Wanneer men enkele oude wielergloriën aan het woord laat, kan Pa het niet laten om een pestvraag te stellen: “Zou Laurent Fignon er ook bij komen?”
Jos kijkt naar Pa en trekt een boze Elvis-lip op.
“Zwijg over die doortrapte tweezak Pa!”

Waar komt de afkeer tegen de wielergod vandaan? Dat zullen we even uit de doeken doen:

Toen Jos nog een klein jongetje was, is hij een keer met Opa naar het wielrennen gaan kijken, een evenement waar zijn groot idool van toen, Fignon, ook aanwezig zou zijn. Hij hoopte hem te kunnen ontmoeten en als het kon ook een handtekening vragen!
Het bijna onvoorstelbare gebeurde: na de zoveelste ploegwagen troffen ze eindelijk de juiste!
“Zie hem daar zitten in zijn ploegwagen, onze grote held: Laurent Fignon” had Opa gezegd, gevolgd door “Ga maar jongen, en vraag hem 'une signature s’il vous plaît'”.
Met een bonkend hart stapte kleine Jos naar de ploegwagen, probeerde zich het stukje Frans te herinneren wat Opa hem zonet gezegd had en maakte zich klaar om zijn idool te ontmoeten en om een handtekening te vragen.
De handtekening kwam er niet, want Fignon sloeg de autodeur dicht en de auto reed weg.
Opa zei nog troostend: “Dat is niet erg jongen. Kom, pak je fiets, we gaan onze kuiten inwrijven...”
Maar het was wél erg. Jos zag aan de uitdrukking in Opa's ogen dat Fignon vanaf toen één fan minder had. Twee zelfs.
Dat fan-zijn kon de onnozele Fransman sindsdien op zijn buik schrijven, parbleu!

Ondertussen is Ma klaar met haar versieringen. Ze is erg trots. En blij!
Enkele minuten later komen Patricia en Kenny thuis. Ze komen in de woonkamer binnen en hebben allebei een plastic draagtas vast.
“Aah, dat komt goed uit!” zegt Patricia als ze de kerstboom ziet. Ze neemt iets wat in inpakpapier gewikkeld zit uit haar draagtas. Met een stift die daar ergens ligt schrijft ze er “Kenny” op en legt het onder de boom.
Ook Kenny neemt op zijn beurt een ongeveer even groot ingepakt pakket uit zijn draagtas, schrijft er “Patricia” op en zet het ook onder de boom. Ma kirt van plezier, Pa zucht.
Patricia neemt haar gsm en maakt enkele foto's van de twee pakjes onder de boom. Er heerst een gezellige sfeer. Kenny kan helaas niet blijven omdat hij nog naar een show moet. Hij neemt afscheid van Patricia en zij gaat naar haar kamer, aan de laptop zitten.

Dan komt Erich binnen. Hij groet iedereen en vertrekt met Anthony naar De Krommen Toog, waar ze enkele minuten later arriveren.
Het is er al redelijk druk. Ook Curd is er, de jongen wiens identiteit door Anthony wordt “geleend” wanneer hij met “Jana” chat.
Alsof toeval niet bestaat krijgt Anthony op dat moment een berichtje op zijn gsm. Van Jana! Ze vraagt wat hij aan het doen is. Anthony wordt zenuwachtig. Ze hadden halvelings afgesproken om elkaar eens te ontmoeten, en zou dat nu dan al gaan gebeuren? Hij antwoordt dat hij met vrienden op café is en Jana wordt nieuwsgierig. Ze wil weten welk café en met wie hij daar is. En ze meldt ook nog dat ze zich verveelt.
Anthony stuurt voor de grap: “Kom dan naar hier he, hahaha!”
Hij kan zijn ogen niet geloven als even later weer een bericht van Jana binnenkomt: “Dat café is hier vlakbij. Ik kom!”

Ten huize Kneuters is het nog steeds gezellig. Er is een aangename film op tv. Maar Patricia vindt haar draai niet. Ze voelt zich eenzaam nu Kenny niet bij haar is. Zou ze even in haar eentje de deur uit gaan?
“Waar is Anthony?” vraagt ze.
“Die zit in 'De Krommen Toog'” antwoordt Ma.
“Ik denk dat ik daar ook eens een kijkje ga nemen” zegt Patricia. Ze doet haar jas aan en gaat de woonkamer uit. Ze neemt haar fiets en rijdt naar het centrum. Naar het café, waar haar broertje vol spanning op zijn “date” wacht. Als Patricia nu maar geen roet in het eten gaat gooien!