Eluterius

Na Kenny's uitleg over de Manfredo-challenge, en met name dat vooral de vrouw hierdoor naar ongekende climaxen gebracht kon worden, was Ma danig in de war. Vrouwen? Climax?
“Kunnen vrouwen dan tot een orgasdinges komen?” vraagt ze verwonderd.
“Ja”, antwoorden Kenny, Anthony, Jos, Pa, Silla, Patricia, Marcel en Arlette tegelijk.
Ma weet niet wat ze hoort. Knuffke kijkt op, zucht en gaat weer liggen. Marcel neemt zijn kenmerkende houding met het wijsvingertje aan en zegt:



“De Thalamus, dat is toch een hogesnelheidstrein?” vraagt Ma.
“Eeuhmmmmm... Dat is de Thalys, Florke, zegt Silla.

Marcel krijgt het warm en krijgt een droge keel. Hij kucht, neemt een slok van zijn glas bier en vervolgt zijn uitleg: “De emotionele hersengebieden worden geactiveerd om daarna opgevolgd te worden door de activatie van de Hypothalamus. Dit organisme regelt sensaties zoals honger, dorst, lichaamstemperatuur, fitheid en vermoeidheid. De nucleus accumbens, of de genotszone, komt als laatste aan de beurt, gelijk met de zone die het geheugen regelt. Hierdoor voelt men zich na een orgasme doorgaans zo ontspannen en voldaan.

Ma zit met grote ogen en open mond naar Marcel te kijken. Niet zozeer omdat hij dat allemaal weet, maar vooral omdat zij zelf dat niét weet!
“Maar gij wist dat toch, dat dat bij vrouwen ook kon. Of niet?” vraagt Marcel een beetje bezorgd.
“Nee...” antwoordt Ma verongelijkt. Ze kijkt wat rond en als zij en Eddy oogcontact hebben en zijn onnozele grijns ziet zegt ze met een wegwerpgebaar: “Och jullie houden me weer voor de gek!!” waarna ze haar duvelglas aan haar lippen zet.

Marcel draait de ogen weg en zegt “Euuhhhhhmmmm... jep, jep...”

Alles lijkt dus weer zijn gewone gangetje te gaan bij de Kneutersen. Maar is dat wel zo?

Jos is al een tijdje anders dan anders. Komt het omdat Silla veel overuren maakt, of maakt ze net veel overuren omdat er iets scheelt? In de avonden zit hij regelmatig op zijn kamer in plaats van beneden in de woonkamer. En hij is zo stil... Ook zijn concentratievermogen hapert en zijn ondernemingszin en zijn grapjes lijken op een zeer laag pitje te branden.

Enkele dagen geleden had Jos 's morgens koffie gezet. Hij had er niet aan gedacht dat hijzelf de avond ervoor de koffiezetter in een sopje had gezet, om deze eens goed zuiver te maken. Hij was dit niet vergeten, maar hij had de koffiezetter niet echt grondig gespoeld! Dit had als gevolg dat de koffie een lichte zeepsmaak had. En omdat hij zich moest haasten had hij niet goed opgelet toen hij zijn brooddoos in zijn tas stak. Op het werk aangekomen merkte hij niet dat hij dat hij de verkeerde boterhamdoos had meegenomen. Ze zag er gewoon hetzelfde uit als zijn dagelijkse brooddoos, was ook van hetzelfde merk enzovoorts, maar het was niet de juiste. Toen hij tijdens de pauze de brooddoos opende zag hij dat deze vol zat met afgekloven kippenbouten. Van gisterenavond. Zijn boterhammen lagen dus nog thuis, in een andere, maar identieke brooddoos. Verdomme he! En uiteraard hadden de collega's dat weer gezien.

Terug naar het weekend en dan vooral de zondag, de dag van de verkiezingen. Tante Arlette en Marcel zijn gisterenavond laat weer naar huis vertrokken. Het ontbijt is achter de kiezen en het wordt tijd om naar de stemlokalen te gaan. Silla heeft slecht geslapen en ze heeft ervoor gekozen om nog wat te blijven liggen en tegen de middag pas te gaan stemmen. Jos is echter al onderweg. Te voet. Anthony houdt hem gezelschap. Er wordt wat gebabbeld.
Ze komen bij de stemlokalen aan. Het is er een drukte. Mensen lopen door elkaar naar binnen en naar buiten.

Zoals steeds staan er ook enkele kandidaten tussen het volk met een gespeelde lach en een kunstmatige vriendelijkheid de stemplichtigen te groeten, om hen op het laatste moment nog te overhalen om op hen te stemmen. Jos heeft een waas in zijn hoofd en heeft vooral oog voor de in- en uitgang en hij heeft absoluut geen idee op wie te stemmen. Hierover nadenken of de stemtest doen is de laatste weken aan hem voorbij gegaan wegens andere dingen aan zijn hoofd. Hij is er echt niet bij met zijn gedachten. Zo merkt hij niet dat Perre Loens, de postbode, daar ook staat. Hij en Jos kennen elkaar goed. Perre heeft zich kandidaat gesteld voor een populaire partij en hoopt op de valreep nog mensen te overtuigen.

“De heren Kneuters ook van de partij?” horen Jos en Anthony plots. Het is uiteraard Perre, die met een veel te brede glimlach naar hen staat te knikken.
“Euh ja... het moet he...” antwoordt Jos.
“Ik weet zeker dat een snugger persoon als gij goed doordacht te werk gaat he!” slijmt Perre knipogend.
“Uhmmmm jazeker” zegt Jos.
Maar hij weet het eigenlijk helemaal niet. Hij heeft er gewoon niet over nagedacht. Hij heeft absoluut geen idee voor wie te stemmen.
Maar wacht eens, waarom zou hij niet voor Perre stemmen? Ja, waarom niet eigenlijk! Ideaal, dat is al één dilemma de wereld uit geholpen!

Jos en Anthony sluiten aan in de wachtrij. De geurenmix van ochtendzweet, sigarettenrook, poetsmiddel, deodorant, muffe croissants en de perculator hangt in de lucht. Zenuwachtige mensen lopen half tegen elkaar en ook tegen Jos en Anthony. Vervelend. Het doet de concentratie van Jos geen goed.

Jos en Anthony sloffen het stembureau binnen. Aan de tafel zitten enkele personen die de paspoorten aannemen en alles controleren. Een kalend persoon met een bril zit er met een houding alsof hij het hier allemaal in zijn eentje heeft georganiseerd en er kan geen glimlach van af.
In plaats van een vriendelijk woord zegt hij streng “Ja... Kom maar door.” Jos vindt hem al direct een kwal.

Anthony kan vrijwel direct een hokje binnengaan, maar Jos moet wachten. Even later is hij aan de beurt. Verward schuift hij een gordijn van een stemhokje opzij maar hier staat al iemand. De persoon in het stemhokje, een langharig iemand, kijkt verschrikt achterom en Jos excuseert zich. Voordat hij zich terug omdraait en het gordijn weer dichtschuift, vangt hij een glimp op van het stembiljet. De stemmer heeft er in dikke letters “Fuck the system!!” op geschreven en er een mislukte opgestoken middelvinger bij getekend.
“Dat mag niet, dat is ongeldig”, zegt Jos. Hoorbaar voor anderen. Hij draait zich om en zegt tegen de bijzitters: “Die kerel hier heeft van alles op zijn stempapier geschreven en getekend, ge moet subiet maar eens kijken.”

De kale bijzitter kijkt emotieloos naar Jos en als antwoord volgt er een droog “Doe gij maar gewoon wat ge moet doen, gij hoeft ons en anderen niet de les te spellen.”
“Stik in uw vlaai. Ik pis seffens in uw koffiekan, mislukt ambtenaarke van lik m'n vestje...”, zegt Jos, nog nét hoorbaar. Hij is geïrriteerd.
Hij gaat een hokje binnen en opent het stemformulier. Zo veel namen op dat blad... Pfff!!!!!
“Voor wie moet ik alweer stemmen? Ahja... ja... dinges...”
Hij zoekt in de lijsten naar de juiste naam en kleurt het bolletje helemaal rood.

Terug buiten gekomen wacht Jos op Anthony. Wanneer ook hij buitenkomt wandelen ze verder, weer door al dat volk. Anthony maakt een grapje en dit fleurt Jos enigszins op. En daar staat Perre weer. Ze hebben oogcontact. Perre knipoogt en zegt zonder klank en vriendelijk knikkend, terwijl hij een duimpje geeft: “Bedankt he!”
Jos fronst de wenkbrauwen en houdt zijn hoofd wat scheef. Wat bedoelt Perre? Bedankt voor wat?
Plots daagt het bij Jos.
Hij slaat één hand voor de ogen en antwoordt: “Och... Ja! Dju toch Perre!”, gevolgd door een “Tja euh... Sorry!”
Perre's glimlach verdwijnt. Dat is dus één stem minder dan verhoopt...

Dan horen ze een kwade stem, en iemand tikt op Jos' schouder. Jos draait zich om. Het is de langharige die hij zonet betrapt heeft op ongeldig stemmen. De jongeman wil verhaal halen en steekt zijn vinger op. Net voordat hij wil beginnen spreken zegt Anthony: “Theo?”
Het is inderdaad Theo. Hij voelt zich opnieuw betrapt.
“Oei! Ai! Hai bedoel ik. Hi!” zegt hij, met een geforceerde glimlach.
“Ah gij zijt broers!” vervolgt hij. “Ik dacht daarnet al, dat gezicht komt me bekend voor!”
“Stel u niet aan, kartonneke" zegt Jos. En pats! Jos kletst Theo met de volle hand in het gezicht. Niet hard, maar wel raak.
Met een “Hehe” probeert Theo te doen alsof hij het niet erg vindt, maar gaat dan toch maar weg.
“We zien ons nog in Den Toog eh Andy... Anthony!” zegt hij nog, en hierop maakt hij zich uit de voeten.

Jos en Anthony wandelen verder. Jos voelt zich niet prettig. Aan een zijweg zegt hij tegen Anthony: “Ik moet nog ergens zijn. Ik kom straks wel”, waarna hij het straatje in wandelt. Anthony wandelt alleen naar huis en komt onderweg Silla tegen. Was dit de reden dat Jos een andere weg nam? Wat is er toch aan de hand met die twee?

Jos blijft de hele dag weg en komt pas 's avonds thuis. Silla is ondertussen al met de vrachtwagen vertrokken omdat ze een rit naar Hongarije heeft, en voor lange ritten verkiest ze om 's nachts te rijden.
Jos warmt wat overschot van het middageten op en gaat met het bord naar zijn slaapkamer. Pa vraagt of alles in orde is maar krijgt een oppervlakkig antwoord.
Op zijn kamer aangekomen zet Jos de tv aan en begint te eten. Zodra zijn bord leeg is zet hij het op bed neer, op Silla's plek. Ze ligt er vannacht toch niet...

Na een uurtje flauwe zever te hebben gekeken kleedt hij zich tot op zijn ondergoed uit. Even twijfelt hij nog om zijn tanden te gaan poetsen, maar er wordt vanavond toch niet meer gekust, dus dat is niet nodig.
Hij kruipt in bed en na wat woelen valt hij in slaap.

's Anderendaags, in de refter van de Bricolo...

Tommie vraagt op een gegeven moment: "Seg Jos, weet gij dat gij ALTIJD een vlieg bij u hebt zitten? Altijd!! Nu ook weer, kijk!" en hij wijst naar de tafel. Jos richt zijn ogen naar tafel en inderdaad, daar zit alwéér een vlieg.
Jos schrikt een beetje, want eerder deze week was het hemzelf ook al opgevallen. En hij had zich zelfs even er vragen bij gesteld. En als anderen dat ook zien, hoe lang "weten" ze dat dan al?
Alsof het nog niet sarcastisch genoeg is draait de vlieg zich pesterig een halve cirkel zodat ze naar Jos gericht zit. Jos krijgt het beklemmende gevoel dat de vlieg naar hem kijkt!
In een flits komen er enkele fragmenten van de afgelopen dagen voorbij waarbij hij ongevraagd het gezelschap had van een vlieg. Niet dat het per se vervelend was, maar het viel op. Het voelt zelfs aan alsof het dezelfde vlieg is die thuis tegen de spiegel zit in de badkamer, dezelfde vlieg die bij het avondeten in de buurt van zijn bord vliegt, dezelfde vlieg die 's avonds aan de tv op zijn knie komt zitten en dezelfde vlieg die hij voor het in slaap vallen nog rond de lamp ziet cirkelen.

Meestal neemt Jos Tommie's opmerkingen lacherig op, maar deze keer is hij geraakt. Zijn bijna altijd aanwezige vrolijkheid smelt helemaal weg. Hij vreest dat Tommie gelijk heeft...
Stripfiguur Urbanus, die heeft ook altijd een vlieg bij zich, en die heeft zelfs een naam: Amedee, maar dat is een stripverhaal. In het echt kan het toch niet zijn dat iemand altijd een vlieg bij zich heeft? En toch is het zo...

Jos is uit zijn lood geslagen en weet niet wat hij moet zeggen...
Tommie wel: "Misschien dat regelmatiger wassen helpt? Frankie en Ludo beginnen te lachen.

Jos richt zijn ogen naar Tommie en hij begint ei zo na te wenen. Hij is te verbouwereerd om te reageren want hij beseft nu echt dat er inderdaad altijd wel een vlieg in zijn buurt is. Jos kijkt of de vlieg er nog zit. Ze zit er nog maar dan draait deze zich opnieuw om, springt op en vliegt recht naar de boterhamdoos van Tommie, zet zich even op een boterham en daarna nog op zijn appel, springt naar het geopende yoghurtpotje, om dan weer op te vliegen, enkele cirkeltjes rond Tommie te maken, aan zijn oor te zoemen, om dan op zijn achterhoofd en meteen daarna in zijn gezicht te landen. Tommie slaat naar de vlieg, maar deze is op tijd weg en Tommie raakt zijn eigen gezicht. Door de wilde bewegingen is zijn beker koffie omver gestoten en iedereen kijkt naar hem.

Wat was dat!? Werd hij zonet aangevallen door de vlieg? En opnieuw cirkelt de vlieg rond zijn hoofd. Tommie slaat woest om zich heen maar raakt de vlieg niet. Na wild te hebben zitten klapwieken en verwensingen roepen lijkt de vlieg eindelijk weg te zijn.
Tommie kijkt fronsend rond en ziet dat de vlieg tegen het venster is gaan zitten, nog nahijgend van de vlucht en van de eitjes die ze zonet in de rapte op Tommie's boterhammen gelegd heeft. Met bibberende handen neemt Tommie een hap uit zijn boterham. De vliegeneitjes gaan vlot met de hap mee naar binnen. Smakelijk!

Jos is van z'n melk en heeft geen eetlust meer. Hij stopt zijn brooddoos in zijn tas, staat op en gaat van tafel weg. Zijn nog voor driekwart gevulde kop koffie laat hij staan. Voordat hij de deur van de refter achter zich dichttrekt zien we de vlieg nog snel door de deuropening vliegen, Jos achterna...

Het is avond. Het avondeten is verorberd en de Kneutersen zitten in de woonkamer. Kenny is er ook. Er staat een plastic zakje bij zijn voeten. Het lijkt of de relatiedip tussen hem en Patricia voorbij is. Of niet? Patricia zit honderduit over Curd te vertellen, zoals mannen om de 7 seconden aan seks denken komt er bij haar om de 7 woorden de naam Curd uit.
Kenny, lichtjes geïrriteerd door het bestoefen van een andere man door Patricia begint over zijn avond. Hij is in Milaan geweest om een modeshow te lopen.
“Milaan”, zegt Jos verbaasd. “Dat is Italië en ge zijt nu al terug?”

“Gôh nééééééh seg Jôôssssss! Hihihihihi! Nie in MI-LAAN hehehe, zàààl Milaan, sèèg” zegt Kenny lichtjes gegeneerd. “Het was in Zaal Milaan. Het was voor een goed doel en ik mocht de tasjescollectie van een nieuw merk showen, Le Nouveau Fegg! En dit tasje is uit de collectie Le Jannette du Pommepadoure. Kijk eens Patries, dit is voor u!”
Hij haalt een zalmroze tasje uit de plastic zak. Er hangen allerlei pomponnetjes aan. Patricia begint onmiddellijk te niezen. Kenny was vergeten dat Patricia allergisch is voor pomponnetjes.
“Kenny gij weet toch dat ik dat niet kan verdragen!” zegt Patricia tussen twee niesbuien door.
“Aah maar dit tasje is resistent, ge kunt het een nacht in azijn zetten, dan gaat dat allergisch effect weg.”
“Oh echt?” vraagt Patricia.
“Ja, en dat...” vervolgt Kenny, maar Patricia is al opgestaan. Ze wil naar het waskot gaan om de handtas in een emmer (dé emmer) gevuld met azijn te dompelen.

“Wa... wwwacht, wacht!” zegt Kenny, “er euh... er zit nog een verrassing in, maar dat is niet voor iedereen... “
Patricia laat hem niet uitspreken, ze opent nieuwsgierig de flap van de sacoche en graait... Er zit inderdaad iets in de tas: een vijftal foto's op A5-formaat (14,8 x 21 cm) en het zijn foto's van Kenny. Bijna naakt en geheel naakt, en poserend in diverse houdingen.
Met gefronste wenkbrauwen kijkt ze naar Kenny. Ze kan amper de vraag geformuleerd krijgen waarom hij deze foto's erbij gedaan heeft. En onoplettend als ze is heeft ze niet door dat twee foto's uit haar hand glippen en dwarrelend op het salontafeltje vallen. Met de afbeelding naar boven. De ene foto valt recht voor Ma en de andere voor Pa. Op de foto die voor Ma valt is te zien hoe Kenny in een soort kleermakerszit zit, met één gestrekt been. Of beter gezegd, twee gestrekte benen, zijn derde been meegerekend.
Zowel Kenny als Ma krijgen een vuurrood gezicht.
De foto die Pa te zien krijgt is ietsje anders; we zien Kenny in zijn pure, met de ene hand bedekt hij zijn geslacht, de andere hand vormt met de middel- en wijsvinger een V waarbij de vingertoppen aan zijn mondhoeken staan. De mond staat open en zijn tong hangt er op volledige lengte uit.

“Waart ge ziek?” vraagt Pa.
“Nee, duidelijk niet” zegt Ma, “op deze foto ziet hij er erg gezond uit!”

Kenny kan door de zetel en door de grond zinken van schaamte. Wat 'n afgang!

Dan gaat de telefoon van Jos. Het is Silla.
“Watte? Praat eens wat harder! WATTE? HARDER PRATEN JA!”

Silla belt omdat er nog een rekening betaald moest worden, van die “Raf”, die onlangs was langsgekomen.
"Wa giraf, waaar hebt ge het over?"
"Die Raf", herhaalt Silla.
“DIE RAF? JA”
Jos heeft de rekening betaald, want Raf was in de buurt en kwam gemakshalve even binnen om de rekening te laten betalen.
“Ja maar die is hier geweest”
“Ja, maar die rekening ligt nog op de kast he!”
“TSK! Die is hiér geweeeest! Hier binnen!!” herhaalt Jos opgefokt.

Silla begrijpt niet dat Jos de rekening al betaald had toen die Raf daar geweest was. Hij moet het twee keer uitleggen.
Hij zucht wanneer ze het eindelijk snapt.
“Moest ge me daarvoor bellen?” vraagt hij geïrriteerd.

Er is duidelijk nog een andere reden waarvoor Silla belt.
Met een gefronst gezicht luistert Jos naar de uiteenzetting van Silla.
“Silla, gij spreekt vloeiend onzin. Dat gààt toch niet! Wadde? Jawel maar...”
Hij houdt een hand voor het gezicht terwijl Silla een uitleg afratelt.
Jos rolt met de ogen en zegt dan zuchtend “Jaaaaahhhhh okeee. Ik zal het proberen.”