Eluterius

"Arlette! Wa doet gij hier!?" vraagt Ma verbaasd en blij tegelijk.
"Het werd eens tijd dat ik terugkwam" antwoordt Arlette.
"Wat is er met Emilio? Waar is die?" vraagt Ma.
"Emilio was 'n maffiast, of hoe da ge 't ook noemt. Ik was die carabinieri zo beu als.... als... als iets" zucht Arlette.

Ma probeert de betekenis van carabinieri te vinden, maar haar verstand haalt dit niet, zeker niet na al die Duvelkes. Arlette ziet dat haar oudere zus het niet begrijpt, en zegt "Flikken. Politie"
"Oh," zegt Ma. "Kom binnen, kom binnen!"

Arlette kijkt even opzij en knipoogt naar iemand. Ze stapt binnen, gevolgd door een euhm..... mannelijk persoon, maar zijn manier van gaan en de rest van z'n voorkomen lijkt meer naar het nichterige dan naar het masculaire te neigen.
"Dit is Xavier, mijn vriend," legt Arlette blij uit. "Xavier is balletdanser!"
"Dag Xavier, ik ben Florentine, Arlette's zus"
"Euhmm... et is dus wel KSavjee eh, ik kan der ni goe tegeuh als ge Savjee zegt." replikeert Xavier, terwijl hij de meest flikkerachtige pose denkbaar aanneemt: voeten tegen elkaar, kaarsrechte houding, 1 arm opgetrokken, hangend handje, knipperend met de ogen, hoofd scheef...
Zijn parfum is ook niet te negeren. Niet slecht, maar wel véél te veel. En moest Ma iets van parfums afgeweten hebben, dan zou ze Magno For Girls herkend hebben.

"Djiezes, wat 'n faggot," denkt Ma.
"Wie is die clochard daar?" Vraagt Arlette. "Zijt ge nu een opvangtehuis voor het Leger des Heils geworden of wa?"
"Hoe clochard?" zegt Jos, en hij draait zich om naar Arlette.
"Tante Arlette!" roept Jos het uit, en hij spoedt zich naar haar om haar een ferme knuffel te geven.
Ze deinst een beetje terug, maar geeft Jos toch een knuffel en zegt vragend: "Jos?"
Jos bevestigt dit, en ziet hoe de ogen van Arlette langzaam vochtig beginnen te worden.

Enfin, iedereen sluit aan aan de tafel, waar pa het kratje bier op heeft gezet, en Ma spoedt zich naar de keuken om enkele hapjes klaar te maken. De dag ervoor had ze in de vuilnisbak naast de supermarkt een hele doos met bitterballen, kipnuggets en mini-loempiaatjes gevonden. Die waren pas 3 dagen over de datum, dus die konden ze nog best gebruiken dacht ze.
"Toch weer gezellig om eens met heel de familie bijeen te zitten he" merkt Patricia op. En voor de verandering snauwt Pa haar niet af, maar bevestigt dit. Echt zeldzaam binnen de familie Kneuters.
Op een gegeven moment, als alle bitterballen, kipnuggets en mini-loempiaatjes zijn verorberd, zegt Jos opeens: "Seg ma! Hebt ge nog wat te eten? Ik rammel als een opgevoerde vibrator!"
Ma gaat terug de keuken in, kijkt eens in de diepvries, en daar ziet ze nog een doos mossels liggen.
"Ik heb hier nog een portie mosselen liggen Joske! Hebt ge daar goesting in?" roept ze vanuit de keuken.
"Natuurlijk! Als het maar vult en lekker warm is!" roept Jos terug.

Ma begint te denken hoe ze de mosselen het beste klaar kan maken. Dat moet in een soort van soep gekookt worden denkt ze, maar ze heeft geen groenten in huis. Dus ze loopt naar de tuin, plukt een bos gras, een beetje lavendel, en een paar afrikaantjes uit de tuin van Firmin en Thérèse, om het geheel een beetje pittiger te maken.

Terug in de keuken, gooit ze al het verzamelde groenvoer in een ketel, water erbij, beetje zout en peper, een klein blokje bouillon en laat het koken.
Achteraf ruikt het nog best lekker ook!
De mossels zijn eindelijk klaar, en met een grote pan mosselen inclusief soep loopt Ma de kamer in, en zet het op de tafel. "Pakt gij de pleets?" vraagt ma aan Patricia.
"De pleets? Wat zijt ge nu aan het raaskallen?!?" antwoordt Patricia. "Pleets, borden. Loemp kieken!" bijt Ma haar toe. "Ik had toch gezegd dat ik wat meer Engelse woorden zou gaan gebruiken!"

"Lompe koe!" denkt Patricia in haar eigen terwijl ze naar de keuken loopt en de borden uit het kastje pakt. Ze zet de borden op tafel, en iedereen geniet van de heerlijke mosselen in gras, lavendel en afrikaantjes soep die ma bereid heeft.
Nadat alle mosselen op zijn, heeft Jos nog steeds honger. "Ma, is er nog wa van die soep over waarin ge de mosselen gekookt hebt?" wil Jos weten.
En zonder een woord te zeggen staat ma op, neemt een grote kom, en giet daar de soep in, geeft deze aan Jos met een lepel, en zegt: "Eet smakelijk jong, 't zal lang geleden zijn dat ge eens goed gegeten hebt!".
"Wablief?" zegt Jos retorisch. "Eet smakelijk jong, 't zal lang geleden zijn dat ge eens goed gegeten hebt!" zegt ma opnieuw.
"Jaja," gromt Jos. Hij laat het zich geen drie keer zeggen!

Knuffke, de hond zit jammerlijk te janken, de overschotjes die hij normaal krijgt, zijn allemaal door Jos binnengespeeld. Hij gaat even op z'n achterste poten staan en kijkt of er nog iets op tafel ligt. Ja! Wat 'n geluk! Het bord van Xavier ligt nog helemaal vol. Laatstgenoemde zit met 'n bleek gezicht voor zich uit te staren.
"Eet gij da niet op of wat" zegt Anthony.
"Nee, ik ben alzo niet hongerigzijnde" antwoordt het nicht.
"Ah" zegt Anthony, terwijl het het bord van tafel pakt. Er valt 'n beetje op Xavier z'n smetteloze broek, die als gevolg hiervan niet meer smetteloos is. Xavier maakt een verveeld geluid met de tong.

"Knuffke! Vretes!" roept Anthony, en hij bukt zich om het bord op de grond te zetten. Xavier kan de verleiding om naar Anthony's kont te kijken niet weerstaan.
"Seg zijde gij 'van de zjat' of wa!" roept Jos, die dat opgemerkt heeft.
Zich goed bewust van wat hij bedoelt draait Xavier zich om, kucht even en zegt: "Sèèg, wa vraagde gij nuu"
"Of da ge 'n jeannet zijt, nen homo, ne aarsvaarder" replikeert Jos.
"Een sluitspieratleet, 'n bruine dreefrijder, ne rugridder, " vervolgt Pa.
"Sèèg nee, ik was maar aan 't zien wat voor merk broek da Anthony aanhad" antwoordt Xavier, maar hij weet goed dat dit niemand gelooft.
Hij krijgt 'n hoofd als 'n boei.
"Ik ga efkes naar buiten, een sigaretje roken...." zegt Xavier, terwijl hij het pakje Zelinda uit z'n jaszak pakt.

Er wordt nog wat gepraat, gelachen en er worden herinneringen opgehaald. Arlette belooft nog om regelmatig eens langs te komen, zolang Xavier in België toert met zijn ballet-ensemble, verblijven ze in een huurwoning aan de andere kant van Tienen, dus dat valt wel mee.
Ze roept Xavier, en ze vertrekken.
"Ik ga eens maffen, zegt Jos"
"Pak onzen Anthony z'n kamer maar" zegt Ma
"Ja da zal wel wezen!" roept Anthony, maar Pa's gezicht maakt duidelijk dat tegenspreken géén goed idee is. "Gij slaapt op de divan!" schreeuwt hij hem toe.
Jos krabbelt de trap op, en Ma zegt: "Wij gaan ook maar eens onze nest in"
En hiermee eindigt weer een dag uit het leven van de Kneutersen.

's Anderendaags zitten Pa en Ma aan de tafel, Anthony is al naar zijn werk vertrokken en Patricia en Kenny laten Knuffke uit.
Jos komt naar beneden. Met een daverende scheet introduceert hij zich in de keuken.
"Ik ga vandaag eens voor werk zien" zegt hij.
"Oh, da's goed", zegt Ma.
"Er hangt nog iets in uwen baard" attendeert Pa.
Jos veegt verwonderd eens door zijn begroeisel, en vindt inderdaad nog een stuk mossel.
Blij en verrast bekijkt hij zijn vangst en stopt 'm grommend in z'n mond.

"Eet eerst wat, jongen. Op 'n lege maag kunt ge niet gaan solliciteren" zegt Ma tegen Jos.
Jos schuift aan aan de ontbijttafel, en besluit eerst maar eens te beginnen met een kopje koffie.
Hij schudt de koffie in zijn kopje, gooit er 4 eetlepels suiker in en reikt naar de melk...
"Amai gij gebruikt veel suiker!" merkt Pa op.
Dan stoot hij de melk om, en de melk loopt over de tafel..
Zonder wat te zeggen, pakt Jos een vieze oude zakdoek uit zijn broekzak, veegt daarmee de melk op, en alvorens dat ding weer in zijn zak te steken, wringt hij het nog even uit boven het kopje.
"Voila se!" glundert hij, trots op zijn eigen inventiviteit.

En hij neemt een slok koffie. "GROTVERDOMME! Niet te zuipen dat bocht!" Jos gooit nog 2 eetlepels suiker erin, proeft en zegt tevreden: "Dat doet 'n mens toch goed!"
"Pake, Make, ik ben weg. Ik ga eens bij de Prakkicodinges zien of ze daar nog mensen nodig hebben. Saluu!" zegt Jos, en hij loopt naar buiten.
"Gans de familie weer bijeen!" zegt ma blij. "Ja, en die moeten ook allemaal te vreten hebben govverdoeme" bromt pa erachteraan.