Eluterius

"Hei Kneuters!"
"Verdoeme Erich", repliceerde Anthony, "hoe dikwijls moet ik het nu nog zeggen? Oftewel zegt ge hallo Kneuters, oftewel hei Anthony, maar niet hei Kneuters, oké?"
Al van kindsbeen af was Anthony met z'n familienaam gepest, waardoor hij altijd gepikeerd reageert op de heikneuter-groet....

"Sorry", stamelde Erik, "Ik doe 't niet express, da weet ge hé Anthony? Maar van sinds da'k da accident heb gehad, vergeet ik nogal veel."
Erik is al vanaf de peutertuin Anthony's beste vriend. Hij heet Erik, maar staat erop om Erich genoemd te worden. Die naam heeft hij gekregen nadat ze op het internet enkele "natuurfilms voor volwassenen" hadden bekeken. In één film was er een acteur te zien die "Erich" heette.
Vorig jaar won Erik een weddenschap voorhoofdhameren en sindsdien lijdt hij aan amnesie. Daarom schrijft hij alles op in een ATOMA-notitieboekje.
"Ah, Anthony, 'k lees hier juist dat Gérard mij heeft gevraagd om u te zeggen dat ge naar de bureau moet gaan", zegt Erik in z'n boekje bladerend.
"Voor wat?" vraagt Anthony.
"Dat staat er nie bijgeschreven" antwoordt Erik.

Anthony besluit dan maar meteen naar het bureau van Gerard, de afdelingsbaas, te gaan.
"Hallo Gerard. Erich heeft gezegd dat ge mij nodig had..." zegt Anthony terwijl ie zonder te kloppen het bureau van Gerard binnenstapt. Gerard probeert snel de Playboy waarin hij 'de interviews zat te lezen' weg te moffelen, maar het nietje is onder het leesgenot losgeraakt en de centerfold valt als een eikenblad op een herfstbries op de grond.
"Euh ja, euh, dag Anthony, ik moet je eens spreken" stottert Gerard terwijl ie met z'n voet de poster onder z'n bureau probeert te trekken. "Ge werkt hier nu al een tijdje... en wij zijn zeer content... maar allez, deze week, euh, is de politie hier geweest... Ze denken dat ge brommerkes ... euh verzwendelt ... en ze vroegen me of ik soms van niks wist. Ik heb natuurlijk gezegd dat ik me niet kon voorstellen dat gij zoiets zou doen maar ... allez... een dienst ... is een wederdienst waard, niet?"
"Dat versta ik, meneer Gerard", stottert Anthony. Ondertussen is Gerard er uiteindelijk in geslaagd de poster van de rondborstige blondine vanonder zijn bureau op te vissen en buiten Anthony's gezichtsveld te schuiven.
"En daarom, Anthony, zou ik je willen vragen om deze twee zakken een weekje voor me bij te houden."
"En hoe lang zou ik die zakken moeten bijhouden, Gerard?"
"Euhm, tot volgende week, na de stock-inspectie. Breng ze maar meteen naar huis, jij en Erich hebben de rest van de dag vrij."

Terug in het magazijn : "En Anthony, hoe was 't?"
"De flikken zijn hier geweest, Erich."
"Voor u of voor mij?"
"Voor mij ... Kom, we zijn weg, Gerard heeft ook gezegd dat we vandaag alletwee niet meer moeten werken"
"Dan kunnen we die nieuwe wallaroo nog opdrijven"
"Ja, maar ik moet voor Gerard twee zakken meepakken en thuis verstoppen! We pakken allebei 'n zak achterop de brommer."
"Wat zit erin?"
"Ik weet niet Erich, ik weet het niet..."
Het tweetal laadt elk een zak achterop hun Wallaroo en brommen naar Anthony's thuis.

Ondertussen zijn Pa en Patricia ook thuisgekomen. Pa zet de auto in de garage.
"Nu 'n kee zien wat we eigenlijk gekocht hebben" zegt Pa. Hij doet een zak open, en ruikt eens aan het goedje...
"HUH!?" zegt hij verbaasd... "Wa's dàt?!"
Patricia kijkt eens naar de geopende zak, ruikt ook eens aan het goedje en zegt: "Proficiat Pa, ge hebt 100 kilo Herbes de Provence gekocht"
Pa schreeuwt een krachtterm uit die vergelijkbaar is met het geluid dat iemand maakt als hij zijn winnend lottobiljet een week te laat inlevert.
"EDDYYYYYY?!?!" klinkt het, vanuit de keuken. Ma hoort Eddy roepen uiteraard, en ze vindt het vooral vreemd dat Pa en Patricia nu al terug zijn van "Spanje".
"Ja wacht, ik kom!" roept Pa. Hij zegt tegen Patricia: "Zet gij die zakken aan de kant" en gaat naar de keuken.
Patricia zet de zakken op de grond, doet het koffer dicht en gaat naar boven, op haar kamertje naar de nieuwste CD van Dana Winner luisteren.
"Hoe komt het dat ge al terug zijt?" vraagt Ma. Pa vertelt dat hij een deal heeft kunnen doen die de ganse familie voor een paar maanden uit de nood kan helpen, maar dat er 'godnondedju iets is misgelopen'.
Terwijl Pa zijn verhaal doet, arriveren Anthony en Erik ook thuis. Ze brommen naar de garage en zetten er snel de zakken die ze hebben meegebracht neer, naast de auto. Ze willen geen tijd verliezen om Erik's Wallaroo te tunen. Via de keuken holt Anthony naar de achterkant van het huis, terwijl Erik met zijn Wallaroo achterom komt. Hij hoort nog net hoe Pa zegt: "Ja, en ik hem toen die twieje flikken op hun smoel geklopt, die konden allebei geen stap meer doen, en zo zijn we kunnen vluchten"
"Wa is er gebeurd?" vraagt Anthony.
Maar ma zegt: "Allee joenge ge moet uwe pa nie onderbreken als hij aan 't vertellen is!" KLETS! ze accentueert haar repliek door Anthony een rake slag in het gezicht te geven.
Anthony begint bijna te wenen en gaat naar buiten, waar Erik staat te wachten.
"Ik ga eens kijken" zegt Ma, en ze beent naar de garage. Ze ziet de twee zakken staan (die Anthony en Erik hebben meegebracht, maar dat weet ze uiteraard niet), en doet er eentje open. Even later komt ze terug, en zegt: "Jongen, ge hebt u weer met uw kloten laten spelen, da's dus ok gen Herbes de Provence eh, wa der in die zakken zit. Dat is sneldrogende cement!"
"WA!?" schreeuwt Pa, en hij gaat ook kijken. Hij kijkt uiteraard ook in die zak die Ma net heeft opengedaan. Ma verwacht dat hij al vloekende en scheldende gaat terugkomen, maar in plaats daarvan heeft hij een nooit geziene smile op zijn gezicht.
"Mor dà kumt goe uit" zegt Pa... "We gingen toch ons huis verbouwen as er de kans voor was?!"
"Ahja," glundert Ma.