Eluterius

“En waarom hebt ge ons niet mee naar buiten genomen?” vraagt Pa.
“Omdat ik dacht dat het ging mislukken en dan hadden jullie niks aan de overgang gehad”
“En wie heeft daar zo geschreeuwd?” vraagt Ma.
“Oh... euh da weet ik nie” antwoordt Jos aarzelend.
Hij weet het wel. Hij weet het héél goed. Het was Thérèse, de buurvrouw die het raam van de slaapkamer had geopend om te kijken wat Jos aan het doen was.

Dat was dus de jaarwisseling van de Kneutersen. Er is sindsdien weinig spannends gebeurd. Eerder de gebruikelijke dingen, zoals opmerkelijke gesprekken in de refter van de Praktico:

Poetsvrouw Hilde leest in een tijdschrift een artikel over bizarre gewoontes en op welke manier mannen en vrouwen hierin verschillen of overeenkomen.
Zo staat er onder meer iets over plassen in de douche.
“Oh bah...” mompelt ze.
“Wat is er?” vraagt Erich.
"Hier staat dat 75 procent van de mensen pist in de douche. Dat zulde gellie ook wel doen, vettige portretten!"
"Ik pis nooit in de douche. Ik pis wel regelmatig vanúit de douche in de lavabo" antwoordt Anthony.
"En ik pis altijd vanuit de lavabo in de douche!" voegt Erich eraan toe.
Hilde schudt zich. Ze leest verder en komt met een ander weetje:

”Uit onderzoek uit de vorige eeuw bleek dat 90 procent van de mensen weleens in z'n neus peutert. Ruim 10 procent eet wat uit het reukorgaan gewroet wordt ook op. Mannen doen het vooral in de auto, vrouwen op het toilet. Voor de Joodse wet is neuspeuteren op de rustdag sabbat trouwens lang verboden geweest omdat er tijdens het peuteren haartjes mee naar buiten kunnen komen en haren uittrekken op de sabbat is verboden.”

Anthony en Erich luisteren half geboeid. Komt het interessante gedeelte nog of... ?
“Dat is jullie ook niet vreemd zeker?” vraagt ze cynisch.
“Daar weet ik niks van want ik ben geen Jood” zegt Erich.
“Ik ook nie” vult Anthony aan.
“Dat bedoel ik niet. Ik heb het over neuspeuteren.”
“Oh ja, zéker. Dat wel” antwoordt Erich weer, “dat doe ik dikwijls. Meestal doet het enorm deugd. Maar sommige neuskeutels lijken zo ingeburgerd dat ze werkelijk pijn doen bij het verwijderen, alsof er een stuk van de binnenkant van mijn neus mee losgetrokken wordt. Ik krijg dan meestal ook een traan in mijn oog.”
“Ah, zijt gij dan ook die creep die hier zijn snotvijgen uitsmeert tegen de tegels boven de pisbakken!?”
“Nee dat ben ik niet!”

Hilde denkt er het hare van...

"En wat voor belachelijke onderzoeken zijn dat", vervolgt Anthony. "Wordt het niet eens hoog tijd dat men eens onderzoekt of ze in de prehistorie ook al neuspeuterden?"

Erich vraagt dan: “Seg, hebt gij een abonnement op dat blad? Of koopt ge het elke week?”
“Ik koop het elke week” zegt Hilde nogal hautain.
“Hebt ge het vorige week ook gekocht?”
“Ja, waarom?”
“Omdat er toen voor een paar euro extra een vleesvervangend produkt, een plastieken genotsstaaf op batterijen bij te krijgen was. Hebt ge die ook gekocht?”
Hilde kucht en antwoordt onnozel “Euh nee...”
“Ja dus” verbetert Erich.
“En hoeveel procent van de vrouwen behelpt zichzelf wel eens? Staat dat ook in dat boekske?” vraagt Anthony.
Geheel toevallig was Hilde net bij die paragraaf aangekomen.
“Ik zal het u zeggen,” vult Erich aan, “tussen de 65 en 80 procent. Daar zult gij wel bij zijn. Dus stop met die domme vergelijkingen die als een lul op een drumstel slaan!”
Hilde zwijgt. Wat bewijst dat deze cijfers (en hun vermoedens) kloppen.

Een paar dagen later, ten huize Kneuters...

Anthony heeft in zijn kast een doos domino van 1200 steentjes teruggevonden. Het is hem nooit gelukt om alle steentjes recht te zetten en met één duwtje alles te laten omvallen zoals het hoort.
Hij wil nog eens een poging doen. Aan tafel, want dat zit gemakkelijker dan op de knieën op de grond. Alles zit nog in de doos; de steentjes, brugjes, een wip, enkele stalen knikkertjes, sjablonen om spiralen en bloemmotiefjes te vormen, …
Vol enthousiasme begint Anthony te bouwen.
Het gaat lukken! Na een dik uur heeft hij een prachtig parcours uitgebouwd en zelfs de sjablonen gebruikt. Bijna de gehele tafel is volgezet!
Hij moet nog een 75-tal stenen rechtzetten, nog snel een foto maken en het spektakel kan beginnen!
Maar dan komt Silla binnengemankt met haar jeans jasje over de arm. Ze heeft ook de naaidoos van Ma (hou perverse gedachten voor jezelf) bij zich. Wanneer ze Anthony ziet, en waar hij mee bezig is, rolt ze weer met de ogen. Hoofdschuddend gaat ze op haar knieën aan de salontafel zitten. De naaidoos zet ze naast zich neer. Het jasje legt ze half open op de salontafel. Blijkbaar mist het jasje enkele knopen...

Silla mankt al enkele dagen. Vorige week moest ze gaan babysitten bij een vriendin die enkele huizen verderop woont en onderweg naar daar was ze gestruikeld. Gewoon, op het voetpad. Was de grond er ongelijk? Neen. Had iemand haar geduwd? Neen. Volgens haar wazige uitleg was haar rechtervoet plots gewoon blijven staan terwijl de linkervoet verder wilde, maar deze sloeg dan weer om. Gevolg: Silla languit op de grond, geschaafde hand en geschaafde knie. De linkervoet, althans de enkel, dik en paars. Er was ook een vulling uit haar tand gevallen.
Passanten waren gestopt om haar recht te helpen maar daar had ze uiteraard kwaad op gereageerd. Ze hoefde geen hulp.
Na twee dagen was er van een gezwollen enkel niets meer te zien, maar het manken werd aangehouden. Het leek soms wel alsof ze zelf vergeten was aan welke voet ze pijn had. Jos had tussendoor ook nog gegrapt dat ze "vreemd ging", hahahaha.

Silla opent de naaidoos en haalt er een hamer uit. En een soort aambeeld wat je onder de jas moet leggen als je er een nieuwe knoop op wil zetten. In dit geval is dat dan een zogenaamde jeansknoop, met een voor- en achterstuk en dus geen exemplaar wat vastgenaaid wordt, maar getimmerd.
Ze vouwt de naaidoos verder open en doorzoekt het vakje met de knopen. Uiteraard moet dat met veel lawaai en gezucht. Ze heeft vandaag duidelijk alwéér een onaangename dag. Heeft ze haar regels? Of nog maar eens ruzie met Jos?
Na enkele tellen tussen de knopen te hebben gewroet heeft ze er drie opgediept. Anthony wil nog vragen of ze aan het oefenen is voor hun graafwerken maar net op dat moment staat ze op. Kreunend en puffend, want alle pijn van de hele wereld heeft zich op dit moment in haar knieën en enkel verzameld, zo lijkt het wel.
Met een opgetrokken lip kijkt ze naar haar jasje en dan naar de tafel waar Anthony zijn laatste dominostenen aan het neerzetten is. Ze neemt het jasje, de knopen, de hamer en het aambeeldje en gaat aan de tafel zitten. Gaat ze nu echt hier die knopen aan haar jasje kloppen?

Anthony ziet het al gebeuren dat zijn werk voortijdig gaat omvallen... Hij zegt nog: “Euh niet hier aan tafel he!” maar Silla reageert niet. Ze legt het aambeeldje op tafel, legt het achterstuk van de knoop erop en daar bovenop het jasje. Ze houdt het voorste deel van de knoop op zijn plaats en neemt de hamer vast. Met bijeengeperste lippen en een diepe frons op het voorhoofd begint ze te hameren...

BENG BENG BENG!!!

De hele tafel davert! En ja hoor: al het werk van Anthony, tot dan toe 1128 steentjes, (want: nog 72 stuks te doen, en 1200-72=1128) vallen in één keer om.

“Grotverdoeme!!” roept Anthony. Silla kijkt op. Ze vindt het duidelijk niet erg dat ze Anthony's werk in twee seconden tijd teniet heeft gedaan.
“KIJK!!”, schreeuwt Anthony.
“Hmmmmm euh ja, mooi. Goed gewerkt jongen. Ruimt ge ook uw rommel op? We moeten zo dadelijk eten” antwoordt Silla.
Anthony heeft geen antwoord klaar. Wat 'n hatelijke trut is Silla geworden! Hij laat de steentjes en alle andere attributen op tafel liggen en gaat naar zijn kamer. Hij wil met rust gelaten worden.
Hij antwoordt ook niet wanneer Ma hem even later roept om te komen eten. Geen honger en vooral geen eetlust!

Een tweetal uren later vindt Anthony het wel welletjes geweest. Hij wil naar beneden gaan en ziet op zijn bureau zijn kaartspel liggen. Dit neemt hij mee naar beneden. Hij zet zich aan tafel en legt de kaarten klaar om zijn zelfbedacht spel te spelen. Hierdoor kan hij het eerdere voorval enigszins vergeten.
Tijdens zijn derde spel komt Silla weer binnen. Ze heeft het herstelde jasje aan. Dat er nu 4 verschillende soorten knopen aan het jasje zitten, deert haar blijkbaar niet. Ze passeert Anthony en blijft dan half naast, half achter hem staan. Gaat ze zich verontschuldigen? Dat zou toch wel gepast zijn!
Ze haalt diep adem...

“Zijt ge nu wééral met dat achterlijks spel bezig? En ge speelt dat nu NOG AL-TIJD verkeerd! Gij moet dié kaart dààr leggen en dan die dààr! En als ge een Koning hebt liggen moet ge kijken of ge een joker hebt en als ge die hebt moet ge die op de Koning leggen en anders moet ge die stapel wegnemen! Zó werkt dat spel. Gij speelt het helemaal verkeerd! Ik heb u dat in aflevering 53 al eens uitgelegd!”

Anthony heeft geen zin om opnieuw vijf maal uit te leggen dat dit een spel is wat hij zelf ooit bedacht heeft, en wat dan misschien wel lijkt op een ander spel, maar dat dit zijn eigen, zelfbedachte spel is wat hij zelf ooit bedacht heeft. In plaats daarvan smijt hij geïrriteerd zijn kaarten neer. De komedie heeft nu wel lang genoeg geduurd! Hij vloekt, draait zich naar Silla en vraagt: “Seg wat scheelt er eigenlijk met u? Gij hebt op àlles wat ik doe commentaar, van 't moment dat ge mij ziet begint ge te zagen en te klagen, ik sta u duidelijk overal in de weg, en in plaats van netjes te vragen of ik aan de kant wil gaan duwt ge me gewoon weg, er kan geen vriendelijk woord meer van af, gij zucht en knotert constant, en...”

Verder komt Anthony niet, want Silla bukt zich naar hem, pakt zijn hoofd tussen haar twee handen en drukt haar mond op de zijne. Meteen schiet ook haar tong in actie, die verkent ijverig elke hoek van Anthony's mondholte, maar gaat vooral een sumogevecht aan met zijn tong! Anthony proeft direct de adem van Jos (een mix van tabak en veel te sterke koffie) en dit doet hem bijna kokhalzen. Bovendien prikt haar gezicht!
Fucking hell wat bezielt dat mens?? Anthony duwt Silla van zich weg, veegt zijn mondhoeken droog en gaat proestend en kuchend de kamer uit...

Wat was dàt weer allemaal!?