Eluterius

Secretaresse Chantal staat in de refter om de collega's toe te spreken.
“Euh, mannen, jongens, dames, ... Patrick heeft... Patrick zijn vrouw heeft zonet gebeld om te melden dat hij een hele poos afwezig gaat zijn. Het gaat hem niet zo goed. Hij heeft euhm... hij heeft een burn-out...”

“Kan hij dan niet gewoon zijn banden laten laten vervangen?” vraagt Anthony.
Erich moet moeite doen om niet te lachen, maar maakt een subtiel gebaar wat in één keer zegt ”Ssst... Stomme vraag Anthony... Niks meer zeggen of vragen want ge zet uzelf voor schut... Ik leg het subiet uit...”

Anthony stelde zich al voor dat Patrick bij het vertrekken met zijn ”mottige kwatschkwaai” zijn banden had laten schroeien op het asfalt van de parking. Zoiets is namelijk óók een burnout. Gelukkig voor Anthony denkt iedereen dat hij het voor de grap vraagt en moet men ermee lachen. Anthony lacht dan zelf ook maar met zijn stomme opmerking.

Wanneer Chantal de refter verlaat legt Erich uit wat een burn-out eigenlijk is: “Het is dus een positie van fysiek, mentaal en emotioneel compleet uitgeput zijn. Geen lachertje als ge ermee zit. Ge moet dat maar eens opzoeken op internet.”
Het is weinig waarschijnlijk dat Anthony dat ook gaat doen, maar goed...

Net wanneer Anthony iets wil zeggen over Patricks welbekende en bijna constante aarsjeuk, oftewel pruritus ani, doet poetsvrouw Hilde haar mond open:
“Gôh ik had ook weer wa voor seg!”
Erich en Anthony richten zich naar Hilde, ietwat verbaasd omdat ze uit zichzelf eens iets begint te vertellen. Dat gebeurt namelijk nooit.
“Ge waart gisterenavond te laat om naar Thuis te kijken?” gokt Erich.
“Neenee. Ik was wel televisie aan 't kijken maar plots hoor ik voor mijn deur een lawaai. Maar een lawàài zeg ik u! Dus ik ga via de voordeur kijken wat er aan de hand is en ik zie aan de overkant van de straat een auto staan, met het kofferdeksel open, en er was een vent bezig met allerlei emmers!”
Hilde heeft nu de aandacht van Erich en Anthony, en ook anderen luisteren mee en Hilde gaat verder: “Die kerel was ik-weet-niet-wat aan het doen met die emmers, maar da was nie het ergste, onze straat was gevuld met een geur! Een heel vieze containergeur! En toen ik deze morgen beneden kwam zat die geur gewoon binnen!”

Het is stil geworden in de refter. Erich en Anthony zitten als bevroren naar Hilde te kijken omdat ze iets spectaculairs verwachten, of omdat ze denken dat de clou van haar verhaal nog gaat komen, of dat Hilde gaat zeggen wat de link is tussen die emmers en de stank, maar er komt verder niks. Het blijft stil.
“Dat was het...?” vraagt Anthony.
“Ja, die vieze stank hing deze morgen thuis binnen!” antwoordt Hilde.

Erich en Anthony kijken nog even naar Hilde, dan draait Erich zich weer naar Anthony en wil verdergaan met hun gesprek maar dan vraagt Hilde: “Hebt ge gisteren Thuis gezien trouwens?”
“Nee, ik kijk niet naar soaps” antwoordt Erich.
“Pfffff, naar wat kijkt gíj dan? Naar PFFHAMILIE of wa”, zegt Hilde dan, met een air alsof er tussen de twee Vlaamse soaps een universum van kwaliteitsverschil is, dat het ene het summum van toptelevisie is en het andere nog minder dan waardeloos en dat je achterlijk bent als je “de andere soap” volgt.
Erich wil nog eens herhalen dat hij niet naar soaps kijkt, dus dat zowel Familie als Thuis hem geen hol interesseren, maar dit zou enkel een lus in het gesprek veroorzaken.

ONDERTUSSEN...

Jos en Silla zijn er even op uit om te gaan winkelen. Silla heeft namelijk compositiekleren nodig. Jos kan bovendien nog wat nieuw ondergoed gebruiken. Jos heeft zijn keuze snel gemaakt. Twee onderbroeken, dat zal voorlopig wel voldoende zijn om het komende half jaar mee toe te komen. Hij heeft ook nog een t-shirt en enkele onderlijfjes gepakt.

Silla heeft een mooie jas zien hangen. Helaas kan ze deze zelf niet van de haak pakken omdat hij te hoog hangt. Jos legt zijn onderbroeken en al de rest wat hij vast heeft even neer op een bak en helpt Silla. Hij neemt de jas van het haakje en geeft hem aan Silla. De jas past! Dat het eigenlijk een jongensjas is die trouwens over enkele weken al niet meer gaat passen omdat ze zwanger is, daar staat natuurlijk niemand bij stil. De jas wordt meegenomen.

Jos neemt zijn spulletjes weer op uit de bak om naar de kassa te gaan. Wat hij echter niet gezien heeft, is dat er een pistachegroene, kanten onderbroek, het model wat de “iets oudere vrouwen” wel eens aantrekken, tussen zijn koopwaar zit. Ongemerkt meegenomen uit de bak. Het wordt pas opgemerkt wanneer hij het koopwaar bij de kassa neerlegt. Het kassameisje scant de spullen. Wanneer ze de groene slip vastneemt, fronst ze de wenkbrauwen en ze kucht.

Ze kijkt rond, houdt de onderbroek met twee handen in de lucht en roept haar collega: “Petra!? Zijn dat déze onderbroeken waar die korting op zit?”
Vanuit een andere hoek van de winkel weerklinkt het antwoord: “Ja dat zijn die maar dan moet ze er twee kopen!”
“Hij! Het is een hij!” zegt het kassameisje geamuseerd.
Jos krijgt een hoofd als een boei. Niet zo omvangrijk, maar wel zo rood.
“Maar die onderbroek is niet van mij!” zegt hij.
“Neenee... Die is niet van u. Dat kennen we...” zegt het kassameisje cynisch. “Als ge er zo twee koopt, krijgt ge een derde gratis of de tweede aan halve prijs!”
“Maar néé!” zegt Jos.
Het kassameisje vouwt de onderbroek op en stopt alles in een zak. “Dat is dan € 37,16 meneer...”
Jos kan zich niet herinneren hoe die mottige onderbroek tussen zijn koopwaar is beland.

Buitengekomen grist Silla de winkeltas uit zijn handen. Ze wil de jas nog eens goed bekijken en ziet dan de groene onderbroek.
“Wa is deeeeees??” zegt ze.
“Oei euhm... euh die heb ik voor ons Ma gekocht” zegt Jos twijfelachtig.
“Voor Flor? Sinds wanneer moet gij onderbroeken voor uw ma kopen? En loopt die in zo'n dingen rond? Dat kan ik me niet voorstellen!”
Jos antwoordt verveeld: “Stop ze maar weg, we gaan naar huis!”

Thuisgekomen treffen ze Patricia en Kenny aan. Zij zitten in de living en zijn tv aan het kijken.

“Raad eens wat wij aan het doen zijn?” vraagt Kenny blij.
Voordat Jos of Silla kunnen antwoorden zegt Kenny: “Wij zijn aan het bingowatchen!”
Jos kijkt bedenkelijk. Patricia legt dan uit: “Jaah op Netflux! Gôh da is ik weet nie hoe tof! Ge kiest zeg maar een serie uit en ge kunt dan eigenlijk alle afleveringen zeg maar achter elkaar kijken weette? Awkward! Da is echt te gek ofsooooo...”
Jos is niet echt enthousiast. Hij moet trouwens nog naar het vaccinatiecentrum voor zijn coronaspuit. En daarna gaan hij en Silla nog ergens iets drinken.

In het vaccinatiecentrum verloopt het ook niet zoals verwacht. Degene die Jos de spuit moet geven moet drie keer prikken eer hij juist zit. Jos vraagt nog “Seg gij zijt toch nie Dancing Dimi of zo da ge drie keer moet steken!? Waar hebt gij spuiten leren zetten?”

Wanneer Jos en Silla thuiskomen ligt iedereen al in bed.

's Morgens vindt Ma een briefje op de keukentafel. Er staat op te lezen dat Patricia en Kenny, geïnspireerd door beelden die ze in hun favoriete serie gezien hebben tijdens het bingowatchen op Netflix, halsoverkop naar zee zijn vertrokken om er de zonsopgang aan de horizon te zien. Op het briefje staat ook geschreven dat ze foto's gaan sturen via Whatsapp!

Ondertussen is het middag en er zijn nog steeds geen foto's gestuurd. De foto's komen er uiteraard ook niet. En waarom niet?



De zon komt op in het Oosten. Om de zon aan de horizon te zien opkomen aan zee, moet je aan de oostkust van Engeland zijn. Dus niet aan de Vlaamse kust. Want als je daar 's morgens op het strand zou staan met je gezicht naar de zee, dan schijnt de zon gewoon op je rug. Stom he!





Het is iets na enen (13u02 om precies te zijn) wanneer de auto van Kenny achterom komt gereden. Kenny en Patricia komen binnengeslenterd. Pa wil iets vragen over de foto's van de zonsopgang maar Patricia onderbreekt hem al voordat hij nog maar goed en wel ingeademd heeft. “Zwijg, zwijg, zwijg alstublieft allemaal!”

Deze zondagnamiddag is goed verkloot. Wat een romantisch, spontaan uitstapje had moeten zijn, is een scheet in een fles geworden.

Patricia en Kenny zitten 's avonds weer in de zetel. Patricia's telefoon biept. Iemand stuurt haar een bericht!
Het bericht komt van Debbie, een vriendin. Ze is met haar collega Betty ook een dagje naar de zee geweest, zo blijkt.
Debbie stuurt allerlei foto's. Foto's van een partijtje minigolf, foto's van een enorme coupe ijs, foto's van een groepje spierbundels op de dijk, een foto van een maffe hond, selfies, ... Patricia lacht met de foto's. Wat kunnen die twee toch smoelen trekken! Hadden ze maar geweten dan Betty en Debbie ook aan zee waren, dan had dat hun uitstapje nog wat kunnen opfleuren!
Patricia bladert verder door de reeks foto's die Debbie gestuurd heeft. Bij de laatste foto slaat plots haar humeur volledig om en gooit ze haar telefoon kwaad in de zetel neer. Het blijkt een foto te zijn van een prachtige zonsondergang. In Oostende, op het strand!





Mag hiermee gelachen worden? Best niet, want Patricia is echt niet vrolijk!

Dan rinkelt ook Silla's telefoon. Het is een van haar collega's die belt. Silla luistert, krijgt amper een woord gezegd en wordt lijkbleek...