Eluterius

Ergens tussen het kanaal en de weides heeft ze de zakken neergesmeten. Er lag ook een kapotte koelkast, dus iemand was er al eerder geweest om afval te dumpen. Ma had de koelkast nog nagekeken, misschien was ze nog bruikbaar en dan had ze die wel meegenomen. Ze had het opgegeven toen ze te zwaar bleek.


Thuisgekomen meldt Pa dat de auto binnen twee weken naar de keuring moet. De vorige keer waren er al diverse opmerkingen en de volgende keer zou de auto er waarschijnlijk niet door geraken, als daar niks aan gedaan werd. Zo hadden ze het althans gezegd.

De banden, onder andere. Er zat toen al zo goed als geen profiel meer op en ondertussen zijn we weer een jaar verder! Dit gaat problemen geven!
Jos gaat even op internet kijken. Na even zoeken vindt hij een advertentie.

Een set van 4 autobanden. Goedkoper, want 'reeds gebruikt'. En de verkoper woont in de buurt!
Jos vertrekt direct. Overleggen hoeft niet, dat is tijdverspilling. En voor die prijs zullen ze snel weg zijn!
Een klein uur later is hij weer terug. Met de banden. Het zijn er zes geworden in plaats van vier, en Jos heeft nog wat van de prijs kunnen afdingen! Fier dat hij een goeie deal heeft gedaan laadt hij de banden uit en legt ze op een stapel.
Anthony komt kijken en schudt het hoofd. “Jos... man toch! Kijk!”
Jos had best eerst gekeken naar de foto's want de banden zijn inderdaad “reeds gebruikt”. Totaal versleten.
Met deze banden gaan ze niet door de keuring komen. Wat nu gezongen?

Jos moppert: “Ik ga ze niet terugbrengen want die kerel gaat ze niet terugnemen. Hier zitten we weer schoon seg...”
“Laat ze maar hier, ik weet er wel raad mee!” zegt Ma, terwijl ze naar buiten komt.
"Ge gaat er toch niet zo'n mottige bloembak van maken hoop ik he!?" vraagt Pa.
"Nee..." antwoordt Ma aarzelend.
Je kan er dus zeker van zijn dat binnen enkele dagen de banden in een pastelkleur zijn geschilderd en ergens in een vlinder- of bloemmotief geschikt liggen.

“Ik ga Davy vragen of we de wielen van zijn Caddy mogen lenen, en daarna zien we wel weer” vervolgt Anthony. Hij belt zijn kameraad en legt het probleem uit. Davy is altijd meegaand en wil gerust de wielen van zijn auto even uitlenen voor de Kneutersen. Twee dagen later is dit in kannen en kruiken.

Jos heeft een dag verlof genomen om naar de keuring te gaan en terwijl hij daar met een bang hartje staat met de auto, gaan we even een kijkje nemen op de Praktico.

In de refter meer bepaald. Anthony en Erich zijn weer volop in gesprek. Tommy zit er ook bij. En Hilde, de poetsvrouw.
Hilde is weer in haar geliefd vrouwenblad aan het lezen. In deze uitgave staat er een uitgebreid artikel over het mannelijke geslacht, compleet met enquètes, ervaringen, openhartige bekentenissen van bekende Vlamingen en resultaten van allerlei onderzoeken.
“En Hilde, is 't interessant?” vraagt Erich.
Hilde doet al geen moeite meer om te verdoezelen dat ze het artikel over het mannelijk geslachtsorgaan aan het lezen is.
“En ook al iets bijgeleerd?” vraagt Tommie.

“Ja, vier tot acht procent heeft last van de ziekte van Peyronie, dat is een kromstand van de penis!” giechelt ze.
Dit is blijkbaar niet schokkend genoeg want niemand reageert.
“Twee derde van alle mannen vindt zijn geval te klein, terwijl 85 procent van de vrouwen de lengte als prima beoordeelt.”
Anthony hoopt nu dat Hilde snel met een ander weetje komt. Over dit gegeven zwijgt hij liefst in alle talen.

“Maar er is hoop voor de minder gefortuneerden want klein in rust betekent nog niets! Sommigen hebben een vleespeni...”
“Ander onderwerp alstublieft” onderbreekt Anthony haar. Misschien wel omdat hij net op dat moment een blikje tv-worstjes opentrekt. Of mogelijk omdat hij vervelende vragen moet gaan beantwoorden.

“Okee dan...” mompelt Hilde.
Anthony prikt met een tandenstoker in een worstje en steekt het in zijn mond.

Hilde wil echter nog een onderwerp aansnijden en zegt geamuseerd: “12 procent van de jongens of mannen heeft een naam voor hun lid!”
Meteen begint ze aan een lijstje benamingen die mannen aan hun vriendje geven: Toeter, Sjarel, Willie, Eénoog, Frits, ...
Sommige zijn grappig en goed gevonden, andere flauw en vergezocht. Enkele namen zijn ronduit kinderachtig.

Maar dan denkt aansteller Tommie zich te moeten laten horen. Net iets te luid zegt hij: “Ikzelf heb er geen bijnaam voor, maar mijn Rebecca wel! De eerste keer dat ze 'm zag riep ze JEEEZUS!! HAHAHAHA!!!”

“Hangt die dan ook slap aan het kruis?” vraagt Erich. Tommie stopt direct met lachen.

Hoe zou het met Jos zijn? En komt de auto door de keuring?

Jos staat nog aan te schuiven. Er is nog één auto voor hem. Een medewerker die buiten rondloopt en de papieren ophaalt, vraagt om de motorkap al open te doen. Jos zoekt en vindt het hendeltje en trekt het slotje open. De medewerker tilt vlot de motorkap op en zet de steun eronder.
Ondertussen kijkt Jos wat rond. In de rij naast hem ziet hij een bekende: Perre Loens, de postbode. Hij en Jos kennen elkaar al jaren. Jos vergeet even zijn zenuwachtigheid en claxonneert om de aandacht van Perre te trekken. Hij heeft echter niet gezien dat er op dat moment iemand in een overall voorovergebogen over het motorcompartiment hangt. De man schrikt zich rot en stoot zijn hoofd tegen de motorkap.
“Grotverdomme!” gromt hij, terwijl hij nors over zijn achterhoofd wrijft.
“Oh sorry!” zegt Jos. Hij kijkt weer naar Perre om te zien of die dat voorval meegekregen heeft. Perre zit met de handen voor zijn gezicht te schokschouderen. Ja dus, hij heeft het gezien.

Perre mag naar binnen rijden en luttele momenten later Jos ook. Anthony had thuis de lichten nog afgesteld en een soort vloeistof in de tank gekapt om de roetuitstoot te verminderen. Fase één van de keuring loopt alvast goed af. Dan moet Jos uitstappen en een andere kerel in een overall stapt in om de remmen te testen. De auto wordt voor- en achteruit gereden en veert op en neer wanneer de rempedaal ingetrapt wordt. Moet er echt zo wild gedaan worden met de auto? Waar is dat goed voor?

De auto rijdt verder en houdt halt op twee metalen tegels. De tegels beginnen plots in vier richtingen te schuiven en de banden worden hierdoor in alle richtingen gewrongen. Ze maken een jammerend en krijsend geluid! Jos kan het niet aanzien dat zijn auto "mishandeld" wordt en roept "HEEEY!!! HOOOOWW MANNN!!!! MOET DAT!? KIJK WA GE DOET!!! MOET MIJN AUTO X-BENEN KRIJGEN OF WAT!?"
De medewerker schrikt een beetje en stamelt: “Ik test gewoon de wielstabiliteit, dat is een standaardprocedure. Als de wielen niet haaks staan krijg je shimmy en dan ga je eerder slippen en zo van die dingen... Maar zo te zien is alles in orde. De banden zijn in elk geval prima!”

Jos mag buiten rijden en gaan betalen. Oef!!!
Op de parking spreekt Perre hem aan. Perre heeft thuis nog een metalen garagebox staan die weg moet en die eventueel voor een mooi prijsje nog van de hand gedaan kan worden. Jos heeft wel interesse, want als het zaakje wat hij met Silla wil beginnen alsnog doorgaat, kan hij wel extra opbergruimte gebruiken! En zo'n metalen garagebox, dat hééft iets, dat straalt iets uit!

Ze spreken af dat Jos meerijdt met Perre om de garagebox te bekijken. En op te meten. Jos is uiteraard direct verkocht. Deze chocoladebruine box gaat van pas komen!

Wanneer hij thuiskomt deelt hij eerst het goede nieuws mee dat de auto goedgekeud is. En daarna vertelt hij dat hij een garagebox overgekocht heeft. Pa en Ma zijn enthousiast!
“Kom we gaan eens uitmeten waar de box komt te staan!” zegt Ma.

Jos heeft al direct een plekje gevonden. Aan de zijkant, aan de kant waar Firmin en Thérèse wonen, daar komt de box te staan. Jos zet met grote stappen denkbeeldig de box uiteen. Hij overschrijdt hierbij de perceelgrens en stapt gewoon doorheen de viooltjes van Firmin, maar hij is te gedreven om dat te merken. In zijn beleving staat de box er al en hij toont dit door de gefantaseerde poort te openen en te sluiten en hetzelfde te doen met de deur aan de zijkant. Veel te blij mompelt hij dingen in zichzelf terwijl hij imaginair de graafmachine parkeert, paperassen nakijkt en opbergt, met een verzonnen klant belt en de lichtknop bedient.
Ja, dit wordt weer een geslaagd project!

Nu zaterdag wordt de garagebox opgehaald en opgebouwd!
Anthony is al even gemotiveerd als hij thuiskomt en Jos de plannen bekendmaakt. Erich zal wel komen helpen!

Het wordt avond. Slaaptijd. Silla en Jos liggen al te ronken. Voor Pa zijn de spanningen van de autokeuring, de plannen van de garagebox en nog andere dingen te veel geworden. Hij ligt te woelen in bed en hij heeft een nachtmerrie. In de droom bevindt hij zich onder andere in een gemetst vliegtuig en in een heel groot, leeg grootwarenhuis waar een gele brommer rondrijdt zonder bestuurder en een winkelkar ook op eigen kracht mensen aanrijdt. De droom hangt allesbehalve logisch aan elkaar.
Zijn dronkemanstocht van een tijdje geleden, waarbij hij halfnaakt op een paardenbeschutting belandde met een maïskolf in elke hand en wordt ook herbeleefd, maar in de droom staat hij op een garagebox die uit een vliegende trein wordt gesmeten en er zit ook een maïskolf in zo goed als elke lichaamsopening. Allerlei rare woorden gonzen herhaaldelijk door zijn hoofd: gargantuesk, obstinaat, optater, strapatsen, flegmatiek, Appelscha! gargantuesk, obstinaat, optater, strapatsen, flegmatiek, Appelscha! Boekweitkoekboek! gargantuesk, obstinaat, optater, strapatsen, flegmatiek, Appelscha! Vladjikastatch! Boekweitbroek!

Badend in het zweet wordt hij wakker terwijl hij iets vaags roept. Ma is wakker geworden en kalmeert hem. Ze zegt: “Niet bang zijn. Zo lang ik bij je in bed lig gebeurt er niks!”
“Inderdaad. Er gebeurt al jaren niks meer hier” antwoordt Pa.

's Anderendaags... Jos kan niet meer wachten om aan de voorbereiding te beginnen voor de bouw van de garagebox. De graafmachine, die een poos onder de grond verstopt heeft gezeten, is terug opgegraven en afgeborsteld. De plek waar de box komt te staan wordt eerst afgevlakt.
Netjes opmeten, dat hoeft allemaal niet, dat is voor aanstellers.

Jos is ijverig bezig en heeft niet direct gezien dat er een politiewagen arriveert die voor de deur parkeert.

Twee nors kijkende mannen stappen uit. Ze hebben enkele papieren vast...